kafamin icindekiler

28/03/21

neden bu kadar yalnız hissediyorum? şarkılarla bile mutlu olamaz hale geldim. sabrım yok, mutluluğum gibi. gereksiz acı çekiyorum. nedenini bilmiyorum ve sadece ağlıyorum. aklımda birini hayal ediyorum hayalimdeki kişiyi, ona aşık olmuşum gibi ona bakıyorum, o kim bilmiyorum. ve ağlıyorum boşluğa bakınca. boşlukta o varmış gibi. o kim bilmiyorum sadece biri var işte. bu eski sevgililerim değil onlardan apayrı biri. yüzü, vücudu ve kalıbı yok, sadece gölge gibi duran somut birşey. ayrı tarafta iki insan var birisi bembeyaz birisi simsiyah. ikisi de benim bundan eminim. ikisi de bana yardim ediyor. ikisini de seviyorum ve onlar da birbirini seviyor eminim. şuan hava soğuk ve balkonda 3 kişiyiz. ben, siyah , beyaz. ve gökte yıldızlarla. sadece ağlıyorum. onlar sadece bana bakıyor o kadar. ayrıca birini görüyorum. bana doğru yaklaşan biri. kısa boylu sadece bu. elinde silah var. yaklaşıyor. gittikçe balkona yaklaşıyor. ona bakmaya korkuyorum ve şarkılar beni daha çok ağlatıyor ve heyecanlandiriyor. geldi ve bana silah doğrulttu beni öldürecek. sanırım vuracak beni,  gözlerimi kapadım. buna boyun eğiyorum,  kaçmayacağım. bana yaklaşıyor adımlarını kolaylıkla duyabiliyorum, kulağımda son ses müzik olmasına rağmen. eğiliyor ve bana sarılıyor. "seni seviyorum. ben senim. seni gerçekten anlayan tek kişiyim. sen bensin. beni en iyi sen anlıyorsun. seni de en iyi ben. birbirimizi aşağıya itmemeliyiz. seni seviyorum kendim. n'olur kendine iyi bak." bunları söyledi ve arkasına bakmadan, yavaş ve ağır adımlarla uzaklaşıyor benden. ama o uzaklaştıkça sanki daha da yaklaşıyor bana. o karanlıkta kayboldukça ben aydınlanıyorum sanki. onu seviyorum. bana az önce iyilik yaptı. kendimi seviyorum ve bunu benim için yaptı eminim. ne yaptı gerçekten bilmiyorum ama onu seviyorum. iyi birşeyler hissediyorum. ama bir o kadar kötüyüm. şuan sadece nefes alıyorum. dinlediğim şarkıyı duymadan, soğuğu hissetmeden, kimseyi düşünmeden, sadece nefes alıyorum. buna yasamak denirse yaşıyorum. yıldızlarla dertleşiyorum. şarkının sözleriyle beyaz ve siyaha bakarak ağlıyorum, aynı zamanda sessiz fakat bir o kadar gürültülü kahkahalar atıyorum. ve kim olduğunu bilmediğim kişiye. şuan yanımda ve omzuna yaslanıyorum. sanırım bu aşık olduğum o değil. şuan omzuna yaslandığım içimde biriktirdiklerimin vücut bulmuş hali olmalı. çünkü çok büyük. o simsiyah. öfke, sinir, stres, hüzünden oluşuyor. sevgi yok çünkü o nefrete dönüşen bir duygu. dönüştüğü için nefret de şuan yanımdakinin içinde.
gerçekten zaman durdu. şarkılar değişiyor, hava gittikçe soğuyor. fakat zaman, zaman geçmek bilmiyor. kendimle konuşuyorum. hayatta kalmamın tek sebebi sensin seni seviyorum kendim. kendine iyi bak çünkü bunu hakediyorsun. ( not: bunları yaşarken hiçkimse için üzülmüyordum). şimdi o an hissettiklerimi anlatan fotoğraflar koyacağım buraya.

duvara yaslanıp ağlarken böyle hissediyordum;

kafamı dahi kaldıramayacak kadar ağırdı göz yaşlarım. bu resim onu anlatıyor;

ağlarken mum gibi eriyip rahatlıyordum. ama bir o kadar canımı yakıyordu. bu da öyle hissettiğimin resmedilmiş hali;

o kadar çok bağırmak istiyordum ki. ama bağıramıyordum. bu resim sessiz çığlıklarımı ve bu çığlıkların her defasında benden bir parca alıp götürdüğünün, ve acıttığının resmi;

yalnızken bile sarılacak birim var o kişi benim;

yanımdaki şeyin (içimde biriktirdiklerimin) benim kafamı okşuyormuş gibi, yanımda beni destekliyormuş gibi durması, fakat canımı yakması;