Anne ve babasının yanında yaşayan genç kız bir gün evinden ayrılarak kendi ülkesine döner ve ikinci ailesi olan abileri,ikizi,ablası ve küçük kardeşi ile yaşamaya başlar. Onlara uyum sağlamaya çalışan genç kızın başından geçen olaylara tanıklık edin...
Okuldan çıktığım gibi arabaya binmiş eve gelmiştik.Kendimi biraz toparlamıştım.Bu yüzden Bora abimin radarına takılmamıştım.
Asya'nın zaten umrunda değildim ama Toygu vardı.Onunla ikizdik ve canımın yandığını fiziksel veya ruhsal olsa bile hissederdi.
Şimdi ise huzursuz olduğu gözlerinden belli bir şekilde bana bakıyordu.
Eve gelene kadar arada bana bakmış ama konuşmamıştı.Şimdi ise arabadan inmiş eve giriyorduk.
"Akşam yemeğine kadar ödevlerinizi falan ayarlayın.Akşam dışarı çıkacağız." diyerek konuşurken kaşlarım çatılmıştı.
"Abi ben gelmesem?"
"Neyin var güzelim? Hasta mısın?" diyerek sorarken bir eli çoktan alnıma çıkmıştı.Kemikli tarafını alnıma yaslarken kendisi tatmin olmamış gibi dudaklarını bastırdı bu sefer.
"Yok abi hasta değilim de...Sadece halsizim evde kalsam daha iyi." diyerek konuşurken gürültü ses kaldıracak gibi değildim.
Başım sürekli dönüyor midem bulanıyordu. "Bende seninle kalayım o zaman güzelim.Gidersem aklım sende kalır." dediğinde tam ağzımı açıp itiraz edecek iken Toygu konuştu.
"Ben kalırım abi sen git.Hem bende hiç havamda değilim.Gidesim de yok."
Bora abim emin olamayarak başını sallarken beni odama dinlenmek için yollamıştı.Yatağıma yatmadan önce zar zor yüzümü yıkayıp üzerimi değiştirmiştim.
Karnım açtı ama önüme yemek gelirse kusacak gibi oluyordum.
Üzerimdeki Toygu'nun sweatinin bolluğu biraz daha rahat hissetmeme neden olurken yatağın içinde yerleşip gözlerimi kapattım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimin önüne tekrar Araf gelirken uyumanın çokta iyi bir fikir olmayacağını anlamıştım.
Araf'a en yakın olan kişi Uygar'dı.
Tamam aramızda en sert olan oydu ama bana her zaman ayrıcalıklı olduğunu bilirdim.
Onunlada konuşmak istiyordum.Hatta hepsiyle.
Burada boşuna zaman kaybediyordum.Yarın ilk iş onlarla konuşmam gerek diyerek kendime tekrarlatırken bir aklıma gelen şey ise Araf'ın sözleriydi.
Kesin konuşmasına rağmen yinede peşini bırakmayacaktım.Ağlamak sızlamak yerine düzgünce konuşursam ikimiz için daha iyi olacaktı ama konuşmak için bir daha şansım olur mu bilemezdim.
