Annem ve bana ufak tefek yaralar disinda pek bisey olmadi. Babam agir yaraliydi. Kucukken de bana masal anlatirdi. Her gece en sevdigim masalda suydu:
"Bir zamanlar bir kiz cocugu varmis. O ve babasi mutlu mutlu yasarmis. Ancak babasi kizini hic disari cikarmazmis. Kiz birgun dogum gununu kutlamak istemis. Babasi zorla da tamam demis. Meyve sepetinin icine yilan girip kizi öldürmüş." Sonu normalde boyle ama babam sonu kotu olmasin diye "kiz yilandan kacmis sonsuza dek mutlu yasamislar" diye bitirirdi. O odamdan cikarken ben "gitme" derdim. Bu da bir masal ve babam isterse yine bu masalin sonunu guzel yapabilir. Diye dusunuyordum ki babamin öldüğünü soylediler. Yillar sonra bu masalin kiz kulesinin efsanesi oldugunu ogrendim. Ve her masalin mutlu sonla bitmedigini de. Baba! Lutfen gitme!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KOYU MAVİ
Teen FictionBen 6 yasindayken.. Ailemle tatile gitmistik. Tatil bitmisti. Ama hepimiz sevincliydik hep birlikte oldugumuz icin. Masal gibiydi hersey. Tam anlamiyla bir masal. Masallarda her sey guzel giderken bi sey olur butun buyu bozulur ya aynen oyle oldu...
