İYİ OKUMALARRRR
Yarım kalanlar kalıyor yerinde
Denize hasret bir mahkum gibi
(HER BÖLÜM BAŞINDA SEVDİĞİM BİR ŞARKIDAN KÜÇÜK BİR SÖZ BIRAKACAĞIM SİZDE SEVDİĞİNİZ ŞARKILARI YORUMA BIRAKA BİLİRSİNİZZZ)
Herkes bir yerlere koşturuyor. Bir yerlere yetişmeye çalışıyor. Ben ise onları küçücük camın arkasında izliyorum. Gözüm biraz ilerideki baba kıza takıldı. Beraber alışverişe çıkmışlardı. Kız heyecanla babasına bir şeyler anlatırken babası pür dikkat onu dinliyordu. Sanki kızı dünyanın en önemli şeyini anlatıyormuş gibiydi. Onlar o kadar güzellerdi ki babamı bir kere daha ne kadar özlediğimi hissettim. Küçük bir anımız aklıma düştü...
-Babaaa babacımmm hadi beni yakala yakalayamazsın ki...
-bu yaşlı adamı bu kadar yormamalısın prenses galiba daha fazla koşamayacağım.
Babam kendini yere bıraktığında koşarak yanına gittim. O zaman küçücük boyumla babama yardım edebilecek gibi yardıma koşmuştum.
-kralım ne oldu size özür dilerim. Seni yormak istememiştim.
Babam bir anda ayağa kalktı. Beni kucağına alıp bahçede koşmaya başladı.
-yakaladım sizi prensesim ben kötü kalpli bir kralım o yüzden sizi yiyeceğim
Ben babamın söyledikleriyle hem çığlık atıyor bir yandan da kahkaha atıyordum. Bütün evi bizim kahkahalarımız sarmıştı...
Arabanın sarsılmasıyla kendime geldim. Kafamı kaldırdığımda aynadan Berzan ile göz göze geldim. Yine her zaman olduğu gibi sinirli bakıyordu. Seslice sabır çekip kafasını çevirdi. O kafasını çevirene kadar yüzümde kocaman bir gülümseme olduğunu fark etmemiştim. Yüzümdeki gülümsemeyi silmedim yıllar sonra babamla olan anılarımı hatırlamışken Berzan ağa için mutsuz olmazdım. O istediği kadar mutsuz ya da sinirli olabilirdi. Beraber yaşayacaksak o bana ben ona alışmalıydım. Hem uçakta son anda sorun olduğu için saatlerce araba yolculugu yapacaktık. Moralimi bozmamalı Berzan ağa. Ahh Berzan ağa ile kalacağımı ilk öğrendiğim an aklıma geldi ne kadarda utanç vericiydiii.
Birkaç saat önce...
Yavaşça merdivenlerden indim. Salona girdiğimde herkesin kahve içtiğini gördüm. Bu saate kadar uyuduğum için biraz utanıyorum açıkçası ama zorla da olsa yanlarına ilerledim. Ahmet abim beni gören ilk kişiydi ve hemen ayağa kalkıp bana sarıldı. Kulağıma utanma diye fısıldadı. Sadece kafamı sallamakla yetindim. Konuşursam daha da utanacakmışım gibi hissediyordum.
-abisinin gülü... Aferin sana sözümü dinledin. (Ahmet)
-bırak Ahmet bu saate kadar uyunur mu hiç şımartma şunu (yengesi)
-sanane yenge dianı istediği saatte kalkar istediği saatte yatar. Hem ben sana mı soracağım Dilan'a nasıl davranıp davranmayacağımı.
-Ahmet kendine gel ben bu evin Hanım ağasıyım.
-Asıl sen kendine gel yenge ben Mardin'in ağasıyım.
-Sen abini saymaz mısın abindir ağa sen değilsin.
