Σελήνη

Κεφάλαιο 1ο:Το χάρτινο Βασίλειο

Σάββατο, 6 Δεκεμβρίου 2016

Γράφω από παιδί... Αλλά η ζωή αυτή δεν έχει χώρο για καλλιτέχνες, μου 'παν
Εγώ το μόνο που τους ζήτησα ήταν να γράψω μια τελευταία ιστορία
Όμως μέχρι να τη γράψω ήταν πια αργά
Και μου φόρεσαν το κουστούμι πριν καλά καλά προλάβω να τη διαβάσω
Αυτή είναι μια ιστορία για πρίγκιπες, νεκρές πριγκίπισσες, για μάγισσες και φαντάσματα
Αλλά αυτή είναι μια ιστορία πέρα για πέρα αληθινή, γιατί είναι μια ιστορία για νικητές και ηττημένους...
Μια ιστορία για μικρούς και μεγάλους...
Δεν υπάρχει δυσκολότερος πρόλογος από τον πρόλογο της ανθολογίας μίας ήττας. Άρα χωρίς πολλά, πολλά...

<<Μανώλη!>> Ακούστηκε μια γυναικεία  φωνή  από τον κάτω όροφο της μεζονέτας. Ήταν η μητέρα μου η Κλειώ. << Έλα μάνα>> ανταποκρίθηκα με βαριεστημένη φωνή. <<Σαββατόβραδο είναι αγάπη μου, δεν θα βγείς καμιά βόλτα?>> με ρώτησε με αγωνία σαν να ήξερε τι συνέβαινε στην κοινωνική μου ζωή. Αλλά που να΄ξερε ότι ο γιός της είχε μόνο δύο αληθινούς φίλους. Πάλι καλά που έχω την Αγαθή και τον Πλάτωνα μαζί μου γιατί δεν ξέρω πως θα τα΄βγαζα πέρα. <<Ναι μάνα, σήμερα είναι τα γενέθλια του Πλάτωνα και διοργανώνει ένα πάρτυ κατά της 9:00 και λέω να πάω>> απάντησα φωνάζοντας για να με σίγουρος ότι θα με ακούσει καλά η μητέρα μου.  Καμία απάντηση όμως. Μετά από λίγα λεπτά ακούω βήματα στις σκάλες. (Χτύπημα Πόρτας). <<Παρακαλώ>> απαντάω με αναστεναγμό. (Άνοιγμα πόρτας).<<Αγάπη μου με κάνεις πολλή περήφανη που βγαίνεις έξω και ξεσκάς λίγο και ξεχνιέσαι από τις δυσκολίες της καθημερινότητας και θα'θελα να ξέρεις ότι σε αγαπώ πολύ>> είπε με συγκίνηση στο βλέμμα καθώς έμπαινε στο δωμάτιο η μητέρα μου. <<Και'συ με κάνεις πάρα πολύ περήφανο μαμά ειδικά μετά τις δυσκολίες που περνάς τον τελευταίο χρόνο, αλλά να....βλέπεις τώρα γράφω ένα κομμάτι και θέλω να συγκεντρωθώ>> απάντησα με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο. <<Άχχ συγνώμη αγάπη μου, αν επιτρέπεται πως θα το ονομάσεις?>> με ρώτησε με απορία.<<Το χάρτινο βασίλειο>> της απάντησα με αβεβαιότητα για την αντίδραση της.<<Υπέροχος τίτλος Μανώλη μου και πολύ δημιουργικός. Άντε, άντε ετοιμάσου σιγά σιγά 8 η ώρα>> μου υπενθύμισε καθώς αποχωρούσε από το δωμάτιο. Σηκώθηκα από το γραφείο μου , έκανα ένα γρήγορο μπάνιο, έφτιαξα τα μαλλιά μου και κατευθύνθηκα πρός την ντουλάπα μου. Το πιο σημαντικό μέρος για έναν φυσιολογικό έφηβο. Μόνο που εγώ δεν είμαι απλά ένας φυσιολογικός έφηβος. Χωρίς δεύτερη σκέψη αρπάζω το cool kids never die  μπλουζάκι μου και το αγαπημένο μου τζίν με τα σκισίματα στα γόνατα και αρχίζω να ντύνομαι. Το τελευταίο πράγμα που μου μένει είναι τα παπούτσια. Μετά από έναν ενδοιασμό επιλέγω τις μαύρες αρβύλες μου και την όχι και τόσο ακριβή κολόνια μου και είμαι έτοιμος να ξεκινήσω για τον Πλάτωνα . Μόλις κατέβηκα τα σκαλιά του σπιτιού είδα την μάνα μου να μιλάει με τον γιατρό της στο τηλέφωνο

(Γιατρός) Καλησπέρα σας! Θα μπορούσα να μιλήσω με την κυρία Σολιδάκη Κλεοπάτρα?

(Κλειώ) Καλησπέρα σας γιατρέ η ίδια!

(Γιατρός) Μόλις λάβαμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων σας και θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε με μεγάλη ευχαρίστηση ότι η κατάσταση σας έχει καλυτερέψη πολύ το τελευταίο διάστημα και ότι αν συνεχίσετε έτσι θα έχετε νικήσει τον καρκίνο σε διάστημα 7 μηνών.

(Κλειώ) Τι? Αλήθεια γιατρέ? Άχ δεν το πιστέυω... Σας ευχαριστώ πολύ  για τα υπέροχα νέα σας. Εύχομαι να έχετε ένα όμορφο βράδυ

(Γιατρός) Καλό σας βράδυ Κυρία Σολιδάκη 

Την στιγμή που η μητέρα μου έκλεισε το τηλέφωνο άρχισε να κλαίει και να χοροπηδάει απο την χαρά της.<<Μανώλη μου... Θα γίνω καλά αγάπη μου>> μου είπε με δάκρυα χαράς να κυλάνε στο πρόσωπο της.<<Αλήθεια μάνα? Δεν το πιστεύω...>> της απάντησα πέρνοντας την μία τεράστια αγκαλιά.<< Άντε αγοράκι μου, θα αργήσεις για το πάρτυ>> μου είπε με ανακουφισμένο ύφος.<< Έχεις δίκιο πρέπει να φύγω>>της απάντησα. <<'Αντε αγόρι μου καλά να περάσεις και μην πιείς πολύ!>> μου είπε γελόντας. <<Μάλιστα μάνα. Άντε μην ανησυχείς για μένα θα προσέχω. Καλό βράδυ.>> της είπα καθώς έφευγα με προορισμό το σπίτι του Πλάτωνα που απέχει μόνο ένα τέταρτο με τα πόδια από το σπίτι μου. Στον δρόμο, σκεφτόμουν την χαρά που ένιωσε η μάνα μου. Το να μαθαίνεις ότι ένα χρόνο την διάγνωση σου είσαι ένα βήμα πρίν τελειώσει αυτή η μάχη είναι ένα πάρα πολύ λυτρωτικό γεγονός. Συγκεκριμένα η μητέρα μου είχε διαγνωστεί με καρκίνο στο λέμφωμα Hodgkin, ένα πολύ επικίνδυνο είδος καρκίνου όπου η μάνα μου δείνει την δικιά της βιοπάλη καθημερινά και έφτασε τελικά  στο σημείο να γίνει καλύτερα. Μετά από πολύ συλλογισμό καταφτάνω στο σπίτι του Πλάτωνα. Χτυπάω το κουδούνι στο θυροτηλέφωνο και ανεβαίνω με τις σκάλες....

Καλησπέρα σας! Εδώ πρέπει να σας ενημερώσω ότι το πρώτο κεφάλαιο φτάνει στο τέλος του. Επίσης αυτή δεν είναι η πραγματική version της ιστορίας παρά μόνο μια δικιά μου οπτική πλευρά για το πώς η ιστορία μας θα μπορούσε να έχει ένα xy ενδιαφέρον ως προς τον αναγνώστη! Καλή ανάγνωση<3