💘✨LOVE THEME✨💘(დასრულებული)

თემა

თეჰიონის პოვ:

კლასში ჩემთვის ვიჯექი და ველოდებოდი როდის შემოვიდოდა მასწავლებელი, რომ დავალება მოეცა და გაკვეთილის ახსნას დაეწყო,შემოვიდა ყველას მოგესალმა და როგორც ყოველთვის პირველი დავალება იკითხა,დიდხანს ვფიქრობდი წამეკითხა თუ არა მისთვის ეს თემა რადგან არ ვიცოდი თავს შევიკავევბდი თუ არა...აი დაირეკა ზარიც და შემოვიდა მასწავლებელი საშუალო სიმაღლის შავგვრემანი მუხლებამდე შავი კაბით და ხელჩანთით თავის მაგიდასთან დაჯდა და სიის ამოკითხვა დაიწყო..სიის ამოკითხვასთან ერთად თემებსაც კითხულობდა და აი დადგა ჩემი დროც

-კიმ თეჰიონი..შეგიძლიათ თქვენი ნამიშევარი წარგვიდგინოთ?
-ამ..დიახ რათქმაინდა

ცოტა შევყოანდი მაგრამ მაინც დავთანხმდი..თავისუფალი თემა გვქონდა დასაწერი ამიტომ პირდაპირ დავიწყე

-ყველაფერი იასამნისფერი ცისქვეშ დაიწყო და ბოლოს უკუნითი ღამის წყვდიადში გაუჩინარდა...
სიყვარულის მარადიულობის შესახებ გსმენიათ რამე?
მინდა გითხრათ რომ სულის შემხუთავი გრძნობაა. უფრო მეტიც სიცოცხლის მანძილზე ათასჯერ სიკვდილის ტოლფასია.
სიმართლე რომ გითხრათ იმდენჯერ მოკვდებით რამდენჯერაც გაგახსენდებათ.
გამარჯობა მე თქვენ ჩემი მარადიული მონატრების შესახებ გიამბობთ...
მონატრების რომელმაც შემშალა წამშალა გამანადგურა სული გამიყინა მაგრამ მისი არცერთი წამით დავიწყების სურვილი არ გამიჩინა...
შეჩვეული ვიყავი...
დიახ არ მოგესმათ ადამიანი ხომ ყველაფერს ეჩვევა:)
შეჩვეული ვიყავი მის გაუცხოვებებს... არყოფნებს...
არ-მინდებს...
სიგიჟეებს...
საკუთარი თავის ფსიქოლოგიურ წამებებს...
მიტოვებებს...
მონატრებებს...
უსაზღვრო გრძნობებს...
სულის ტკივილებს...
ნუ შეგეშინდებათ ის გიჟი არიყო...
ადამიანი იყო...
ნამდვილი...
ყველაზე ნამდვილი რაც კი ჩემი სიცოცხლის მანძილზე შემხვედრია...
არ შეეძლო სიყალბე...
მაგრამ შეეძლო უსაზღვროდ ეტკინა ჩემთვის...
რატომ?
სიმართლე გითხრათ დღემდე არვიცი...
თავისებური იყო...
არავის მსგავსი...
თავისუფალიიყო...
თავის'უფალი.
სიმართლე რომ გითხრათ ეს მას ეგონა მასე...
რეალურად ის საკუთარი თავის ტყვეობაში იმყოფებოდა...
ტყვეობაში სადაც მწამებელიც და წამებულიც თვითონ იყო.
უსაზღვროდ გაშლილი გონებით უსაზღვროდ დიდი წარმოდგენებით
უსაზღვროდ დიდი ფანტაზიებით
მის გონებაში ერთხელ მაინც რომ ჩაგახედათ იქიდან უკან მიუხედავად გამოიქცეოდით.
ქაოსი...
ქაოსიიი
და გარეგნულად ისეთი მშვიდი....
ღმერთმანი შეგშლიდათ მისი სიმშვიდე...
თუ ოდესმე ერთხელ მაინც გინახავთ ალისფერ თმიანი გოგო რომლის თვალებშიც მთელი სამყაროს ტკივილი იმალებოდა...
რომლის გამოხედვა ადგილზე გყინავდა ...
რომელიც თოვლივით თეთრიიყო და თებერვალივით მუდამ ცივი ხელებით...
რომელიც ქუჩაში თავმომწონედ დადიოდა...
რომელმაც ხმისამოღების თანავე იცოდა თქვენი ფიქრი...
გილოცავთ თქვენ ჩემს მარადიულ სულის ტკივილს შეხვედრილხართ...
შეგიძლიათ მითხრათ ახლა როგორია?რადგან დიდიხანია მას არ შევხვედრილვარ...ის ზურგით იდეგა წყლის პირას, როდესაც შევხვდი. მახსოვს, გულმა მისკენ გამიწია... გავიფიქრე: რა უცნაურია, ადამიანი ზურგით დგას და მაინც როგორ მიზიდასთქო სევდიანი სახე ჰქონდა ამინდიც ასეთივე იყო თითქმოს მასთან ერთად ამინდმაც მოიწყინაო,მასთან მოვედი და გამოველაპრაკე მან გული გადამიშალა მე კი უბრალოდ ვიჯექი ვუსმენდი და თვალებში ვუყირები..ისეთი თვალები ჰქონდა თვალის მოცილებაც რომ არ შემეძლო,მის თვალებში ვიკარგებოდი და სადღაც უსასრულობისკენ მივდიოდი..ამ დღის შემდეგ ხშირად ვხვდებოდით ამ ადგილას ერთმანეთს რა დროსაც ისე შემიყვარდა რომ თავადაც ვერ შევამჩნიე..ღალატზე მტკივნეული ალბათ იმ სიტყვების მოსმენაა რომელიც სულს დაგიგლეჯს...