Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kararan havayla birlikte kasabada sadece cılız bir şekilde yanan ışıklar belli olmuştu. Bazı insanlar, duyguları, yoğun yaşıyordu. Ve onlar, daima aydınlıklar içinde olurlardı.
Hayatın bir getirisi olarak artık bir şeyler hissetmeyen insanlar ise karanlığa mahkum oluyordu. İnsanoğlunun mahvolması da kendisi yüzünden, tekrar hayata tutunabilmesi de...
Duygularını yaşayan ve onları açığa vurduğunda kontrol edebilen insanlar, her zaman hayatlarını devam ettirebilecek düzeydedirler. Ürettikleri enerji, onların hayata tutunup devam etmelerini sağlar. Oysa duygularını en derinlerinde saklayıp asla çıkaramayanlar ise, karanlıklar arasında kaybolan duygarıyla birlikte karanlığa karışıp giderler...
Karanlık odanın getirdiği mayhoşluk yüzünden bir elini başının altına yastık yaparak koltukta uzanmış yatıyordu Shade.
Tam olarak uykuya dalamamıştı. Bir anda elinde hissettiği soğuk bir yüzeyle uykusu kaçıverdi hepten.
Gözlerini açıp elindekini görmeye çalıştı. Dolunay yüzünden ortalık az çok aydınlanıyordu. Ve bu, elindeki şeyin bir ampul olduğunu anlaması için yeterli bir ışıktı.
Kendisinden iki yaş küçük olan erkek kardeşi Ethan, büyük bir ampulü ağabeyinin eline vermiş, kendisi de çalışma masasına doğru ilerlemişti. Çekmeceden çıkardığı kulaklığı gerisin geri ağabeyinin yanına götürürken Shade onu garip bir şekilde izliyordu.
"Yine ne yapıyorsun?"
Ethan ona cevap vermeden kulaklığı Shade'in kulaklarına taktı ve geri çekildi.
Shade kulaklarında çalmaya başlayan slow bir müzikle kaşlarını çattı.
"Bu da ne demek?"
Ethan sandalyesine oturup rahat bir tavırla arkasına yaslandı. Shade, gözleri karanlığa alıştığı için kardeşinin yamuk bir şekilde güldüğünü de görebiliyordu.
"Aşk müziği." Dedi Ethan imâli bir sesle.
"Eee?"
Ethan puflayarak başını geri attı ve ayak ucundan destek alarak sandalyesinin tekerlekleri üzerinde dönmesi için hareket ettirdi.
"Ee si, projemi bitirmem gerek. Ve ışığa ihtiyacım var. Şu kızı düşünmeye başla da ampul yansın artık, Shadey."
Shade, duyduğu cümle karşısında kalakalırken gözlerini bir an olsun bile ondan ayırmadı.
"Bu ne saçma bi yöntem lan!" Yine de denemek istedi.
Gözlerini kapattı ve şarkıya odaklandı. İyi de, ha deyince de olmuyordu ki bu işler.
Kulaklığı sinirlenip kulağından çıkardı.
"Olmuyor. Bu şekilde olacak bir şeymi bu?" Diyerek sitem ettiğinde Ethan elindeki kalemle birlikte sandalyesini ona döndürdü.
