**PRENSESİN KALBİ**

**umut**

Bugün hem ağabeyim hem de saray için oldukça mutsuz ve huzursuz bir gündü....

Hastalığı nedeniyle saray dışında uzak bir köyde yaşayan veliaht prenses ölmüştü....üstelik hamileydi....abimin ya da bizim hamile olduğuna dair bilgimiz dahi yoktu....bizden saklamıştı...bunun nedeni kullandığı ilaçların bebeğine zarar vereceğinden korkmuş olmasıydı...ilaçları kullanmayı da bırakmıştı...ama buna rağmen ona ve bebeğe bir şey olursa abimin iki kat daha fazla üzüleceğinden korkmuş olmalıydı....bebeği konusunda kendisi bile ümitli olmadığı için bizi ve abimi de boşuna ümitlendirmek istememişti .... Hamileliğini , hastalığının son aşamasında olduğunu , çektiği yalnızlığı ve tek başına mücadele ettiği korkularını bizden gizlemiş...hepsini kendisine saklamıştı.... Ve sonunda da dayanamamıştı....

Abim bu haberi aldığı anda kendini kaybetti...onun eşine olan sevgisinin ne kadar büyük olduğunu çok iyi biliyordum...ve eşinin de onu çok sevdiğini...

Veliaht prenses hasta olduğu için sarayın ileri gelenleri onu azletmek istemiş...abime yeni bir eş almasını söylemişlerdi...ama hep sessiz kalan abim ilk defa her şeyini ortaya koymuş eşi için elinden gelen her şeyi yapmıştı.... Veliaht prenses ise yılda ancak bir kez görebildiği kocasına bu durumdan hiç şikayet etmemiş hep sabırla beklemişti....

Abim bundan sonra çok daha kötü olacaktı....bu dünyada onu kendine getirebilecek olan tek kadını...ve doğmamış bebeğini kaybetmişti...ona verdiğim 1 ay sürenin hiçbir anlamı yoktu artık....o 1ay geçse de 1 yıl geçse de 10 yıl geçse de tamamen eski haline dönemezdi artık....

Veliaht prensesin ölümü nedeniyle ülke genelinde yas ilan edilmişti...ve yas bitince abimin yeniden evlenmesi gerekecekti bir veliaht olduğu için buna mecburdu...ama bu pek kolay olmayacaktı....

Ben ve kraliçe de asil hanımlarla toplanıp prenses için dua törenleri düzenledik... Yakın olmamalarına rağmen kraliçe de oldukça üzgün görünüyordu...

..........

Prensesin ölümünün üzerinden henüz bir ay geçmişti ki bakanlar abimin evliliği hakkında konuşmaya başladılar....bunun için gerçekten oldukça erkendi...

Daha anlayışli olmaları gerekiyordu...abim bundan hiç hoşlanmayacaktı...o hala tapınakta eşi ve çocuğu için dua ediyordu...

Tahmin ettiğim gibi abim bu durumu hiç hoş karşılamadı...kesin bir dille evlenmeyeceğini belirtti... Ama tabi kimse abimi dinlemiyordu....

Babamın elinden de fazla birşey gelmedi...durumu ancak birkaç ay erteleyebileceğini söyledi...

Bu durum abim ve babamın birbirine destek olmasını...ve yeniden bir baba oğul gibi olmalarını sağladı... Umarım bu böyle devam ederdi...

Tae young tan da bu süre de hiç haber alamadım..onu yine çok bekletmiştim...ama prenses ve abim için kalbim böyle huzursuzken onu düşünmek uygun olmazdı...biraz daha beklemeliydim....

...............

1 ay daha geçmişti....artık bakanları susturmak pek mümkün olmuyordu...abime çok üzülüyordum...eşine olan sevgisini , saygısını ve minnettarlığını göstermesine bile izin vermiyorlardı.....abim bu sürenin sonunda tapınaktan çıktı.....ve oradan çıkar çıkmaz...yas kıyafetleriyle benim yanıma geldi....

-abi iyi misin...çok halsiz görünüyorsun...abim için bir doktor çağırın hemen...

O sırada beni kolumdan tuttu..

-1 ay değil .... 1 yıl istiyorum..

-neeee

-bana gerçekten bir veliaht olabilmek için 1 yıl verir misin...