En Çok Abim Severdi Beni

Beni Seç

"Seçtiğim kişi bu kartın içinde yazıyor."

Ali hastane koridorundaydı, biraz ötede parti devam ediyordu. Sonra gözüne yerdeki bir parça kağıt takıldı. Merakla onu yerden aldı. İçinde Ali yazıyordu. Ali'nin yüzünde birden güller açmıştı. Heyecandan yerinde duramıyordu.

"Beni seçmiş, Ferman Hocam beni seçmiş, beni seçmiş..."

"Ali."

Ali sese doğru döndü. Ferman yüzünde kocaman bir gülüşle ona bakıyordu.

"Tabii ki seni seçtim Ali. Ben seni bırakır mıyım hiç? Üstelik senin ne kadar iyi bir cerrah olduğunu bu hastanedeki herkes biliyor, sen kalmayı hak ediyorsun." Dedi Ferman.

Ali çok mutlu bir şoktaydı.

"Ama iletişim yeteneklerim? Onlar beni kötü bir cerrah yapmaz mı?" Dedi Ali.

"Kötü bir cerrah mı? Ali tabii ki seni kötü bir cerrah yapmaz sen harika bir cerrahsın. Hatta kimseye söyleme ama benden bile iyisin. İletişim yeteneklerine gelince... Evet özel durumundan dolayı bazen zorlandığın, diğerleri gibi olmadığın doğru ama ben sana ne demiştim hatırlıyor musun? Diğerleri gibi olma da zaten. Sen kaç kere hasta yakınlarını ameliyata ikna ettin? Kaç kere beni ikna ettin, yönetimi ikna ettin, hepimizi ikna ettin? Ferda'ya yaptığını hatırlıyor musun? Sen onu başardın oğlum, hem de kendi başına, senin iletişim yeteneklerin diğerlerininkine benzemiyor ama böyle çok daha iyi. Ayrıca" Dedi Ferman ona doğru yürüyerek ve elini omzuma koyarak. "Eğer bazen zorlanırsan da ben yanındayım."

Ali mutluluktan havalara uçacaktı sanki. Ferman Hocası, abisi onu seçmişti işte neden bundan tereddüt duyduğunu anlamıyordu. Ferman Hoca hep onun yanındaydı. Otuz iki diş sırıtarak başını kaldırıp Ferman'a baktı. Sonra öne atılıp kollarını Ferman'ın çevresine doladı. Ferman şaşırmıştı ama bir an sonra keyifle bir kahkaha attı. Sonra o da kollarıyla Ali'yi sardı.

"Artık zamanı gelmişti ama gerçekten."

"Evet abi."

Bir süre öyle kaldılar. Ali başını Ferman'ın sıcak göğsüne yaslamış çok huzurlu hissediyordu. Bir süre sonra Ferman konuştu yumuşak bir sesle.

"Ali?"

"Efendim abi?"

"Ali hadi artık uyan."

Ali yavaşça gözlerini araladı ve Ferman'ı başında beklerken gördü.

"Ali? Ali iyi misin? Abicim çok korkuttun beni." Dedi Ferman.

Ali birden nerede olduğunu anlayamamıştı. Etrafına baktı.

"Neredeyim ben?"

"Hastanedesin. İyisin şimdi, tansiyonun düşmüş biraz da ateşin vardı ve kan şekerin çok düşüktü. Sen çok yemek yemedin mi?" Dedi Çağlar ayakta olduğu yerden.

"Sabah kahvaltı yaptı benimle." Dedi Ferman.

"Ben dün nöbette bir şey yememiştim." Dedi Ali.

"Ne? Ali sen beni delirtmek mi istiyorsun Ali yemek yememek ne demek? Bayılıp kalırsın işte sonra böyle." Dedi Ferman kızarak.

"Abin haklı Alicim. 24 saatlik nöbette bir şey yememek çok tehlikeli gördüğün gibi. Çok korkuttun bizi bir anda üzerime yığılınca." Dedi Çağlar.

Ali Ferman'a baktı. Gördüğü rüyanın etkisinden çıkamamıştı daha. Birden gözleri yanmaya başladı ama kendini hemen toparladı. Hemen kalkmaya yeltendi.

"Ben işimin başına döneyim..."

"Hop hop Ali nereye gidiyorsun? Daha yeni bayıldın ateşin var daha gidemezsin nöbet tutmaya falan." Dedi Ferman.