Jk p.o.v.
මං හැමදාම යුනිවසිටි ගියේ හරි ආසාවෙන්. මං ඉගෙනගෙන ලොකු තැනකට යන්න ආසය්. ඔව් ඒක තමා ලොකුම හේතුව. ඒත් මං ඇබ්බැහි වුනු ඩ්‍රග් එකකුත් එහෙ තිබ්බ නිසා මං හැමදාම වගේ යුනිවසිටි ගියා.
මං ටික කාලයක් යුනි යද්දි දැන ගත්තා ටේහ්‍යුන් හියුන් කියන්නෙ යුනි එකෙත් හුගක් ෆේමස් කෙනෙක් කියලා. එයාට සමහර සීනියර්ස්ල පවා ගරු කලා. ඒ එයා මැරකම් කරපු හින්ද නෙමේ. එයා හැමෝමත් එක්ක හොදින් වැඩ කරපු දක්ශ කෙනෙක් නිසා. එයා ඉගෙන ගන්න වැඩවලින් වගේම බාහිර හැම වැඩකින්ම සෑහෙන්න කැපී පෙනුණා.
හියුන් යුනි එකට එද්දි කෙල්ලො හූ කියනවා. ඒ තරම් එයාට ආකර්ශනයක් තිබ්බා. ඒතරම් ලොකු කෙනෙක් මං වගේ නිකම්ම නිකම් කොල්ලෙක්ට කැමති වෙය්ද ? එයාට මාව හරියට මතකවත් නැතුව ඇති. මට අපි පලවෙනියට හම්බ වුනු දවසෙ ඉදලා වුනු හැමදේම මතක තිබ්බට. මං ඒනිසා මගෙ තරම දැනගෙන දුරින් එයා දිහා බලන්න පුරුදු වුනා.
ඇත්තටම ඒක හුගක් අමාරුය්. ඇස් දිහා කෙලින් බලන්න ඕනෙ වුනත් ඈත ඉදන් බලන් ඉන්න එක , කතා කරන්න ඕනෙවුනත් කතා නොකර තමන්ගෙ හිතත් එක්ක කතාකරන එක , අතින් අල්ලන්න ඕනෙ වුනත් රූපෙ දිහා බලල සැනසෙන එක , දුක හිතුනු වෙලාවට හිත ඉල්ලන උණුසුම නැති එක... ඈත ඉදන් ආදරේ කරන එක ඇත්තටම අමාරු දෙයක්.
ඒත් මට වෙන විකල්පයක් තිබ්බෙ නෑ. මං කව්ද එයාට ලං වෙන්න. ඒ හින්දා මං තෝරගත්තේ ඒක. මං ඒ ආදරේ වේදනාවෙන් නැතුව සතුටින් භාරගන්න පුරුදු වුනා. එයා දිහා කදුලු පුරවන් බලන් ඉන්නව වෙනුවට මං එයාගෙ හැම දේකටම ආදරේ කරන්න ගත්තා. ඒ හැමදේම මගේ ජීවිතේට සතුටක් කරගත්තා. එයාගෙ හිනාව, කටහඩ මං මගේ ජීවිතේට බේතක් කරගත්තා.
මට උවමනාවක් තිබ්බ එයා ඉස්සරහ පොඩ්ඩක් කැපී පේන්න ඉන්න. මං ඒ නිසා වැඩියෙන් මහන්සි වෙලා පාඩම් කරල බැජ් ටොප් වෙන්න ආස කලා. ඒම කරද්දි එයාට මාව පොඩ්ඩක් හරි මතක තියෙය් කියලා මං හිතුවා. මං ස්පෝට්ස් වලට උනන්දු වුනා. ඒකෙන් එයා එක්ක හුගක් වෙලා ඉන්න පුලුවන් වෙය් කියල මං හිතුවා.
ඔව් ඒ දේවල් වුනා. ඒත් එයා මාව දැක්කෙ තවත් එක අහිංසක කොල්ලෙක් විදියට විතරය්.
