Sabah kalkıyorum gözüme güneş bile vurmuyor.Güne eski heycanımla başlamıyorum.Güneş bile bile sevmiyor beni diyorum.Aslında güneşde haklı gözüme vurduğu günlerde çok möutlu uyanıyormuşum gibi, şimdi o bile sevmiyor diye yakınıyorum .Peki kuşlar neden bu kadar çok konuşuyor?Uyandığımı fark mı ettiler yoksa ? Birkaç dakika daha gözlerim kapalı bekliyorum susmalarını,,sonra dayanamıyorum kalkıp bakıyorum kapalı penceremin ardındaki kayıp yaz güzlerine .Kuşları arıyor gözlerim ,hepsi hemen mi kaçıp gitti ,o zaman neden seslerini duyuyorum demek onlarda inlarla gibi 'ben' görmediğim zamazlarda benden konuşuyorlar .İnsanların yalanlarını duyduğum gibi ,,kuşlar sizi de duyuyorum .Ama sizi affede bilirim çünkü söyledikleriniz onlarınkinin yanında çok iyi niyetli.Mesela hiç biriniz uykusuz gecelerimi uyuşturucuya bağlamadınız yada marketten manavdan duyduğunuz söylevlerle beni yargılamadınız .İşte bu yüzden sizi affedebilirim.
Uyuşuk ayaklarım ,sizde komutuma uymayın zaten ,ben kimim? Sormayın böyle sorular cevaplayamam,ezberimle yanıtlarım sorunuzu:Alazım ben 15 yaşına kadar tek kusuru olmayan,15 yaşında bir hödüğe aşık olup ardından duygularını donduran salak kız.En yakın arkadaşına göre sorunlu bir kız ,hoşlandığı çocuğa göre sevgilisinin sorunlu bir arkadaşı,annesine göre ayda üç kez göre bildiği pişmanlığı ,babasına göreyse hayatının tek sorumluluğu...Peki ya ATEŞ ne demişti ona ''Sana göre sen kimsin ?''Bana göre ben buyum bir sürü saçmalılla itham edilen ,en yakın arkadasşının ihanetine uğramış ,insanlığa güveni %12,5 kendine güveni %98,2 olan aşk ve akıl mahrumu bir kız.Ben buyum,benim hayatım bir bok çukuru bunu kabul ediyorum,hayatta bir çok pişmanlığım oldu bunuda kabul ediyorum ama şimdiye kadar hiç ''keşke,, demedim.
