Seni çok sevdim. Herkesten, her şeyden, bütün insanlardan, senden, kendimden... Gözümü kırpmadan her şeyi önüne koyabilirdim. Herkesi silebilirdim, kendimden geçebilirdim. Sen dönmesen de olur. Yokluğun iyi geldi bana. Kendime nazaran alışkanlıklarım var artık. Şimdi gelip de düzenimi bozmaya da hakkin yok aslına bakarsanız. Sen yokken ağlamayı öğrendim, olur olmaz her şeye ağlamıyorum mesela. Bir tek acılarıma ağlıyorum, benden gittiğin gün aklıma erişince, yaşadıklarımız, yaşattıkların, iyi kotu her şey iste. Sen yokken gülmeyi öğrendim, sadece belirli yerlerde tebessümlerimle karşılaşabiliyorlar. Kahkaha dahi atamıyorum, birisi bir şaka yapınca dudaklarımla gülümsüyorum onlara. Çünkü beraber gülmedikten sonrasında gülünç gelmiyor hiçbiri. Yokken, yaşamsal öğrendim. Çabalamayı, ayakta durmayı, beni yıkacak bir haber gelse bile başımı her zaman dik tutmayı öğrendim. Çünkü ben en büyük acıyı, senin gidişinle yaşadım. Gidisinden sonrasında kendimi zor toparladım fakat her zaman dik durdum. Bizim için. Bizler kaldık mı yahut biz olabilmek için geç mi bilmiyorum ama, seni elimde olmadan çok özlüyorum. Ben bunları hak etmedim ilkim. Bu kadar acıyı, bu gözyaşlarınız, bu gidisi, bu bitişi hak etmedim. Başka erkeklerin kollarına emanet edilmeyi, başka erkekleri sevmek zorunda kalmayı hak etmedim. Ben başka erkekleri hak etmedim. Ben bitek bizi hak ettim. Ne kadar uğraşsam da bir araya getiremediğim bizi. Şimdi sen söyle ilkim. Sen beni hak etmiş miydin? Sen benimle, biz olmayı hak etmiş miydin?
