Soğuk, karlı gece. İsli, puslu hava. Lefter ölmüş. Sınav var ufukta. Çoktan fazla. Kitap var başucunda. Görebilme kapasitesini aşan boyutta. Galatasaray 5 atmış. Sen Bienvenu adında futbolcu diye hitap edilen bir adama sırıtmalı küfür demetleri sunarken. Elektrikler meydan okumuş İstanbul’a. Fazla zorlanmamış. Çoban matı. Yine Fındıkzade denen yerde Doğan görünümlü Şahin pantolonunu perte çıkarmış. Ettiğin küfürleri yanından geçen iki kokona üzerine alınıp tribe girmiş. Laf gelmiş arkandan. ‘Başkaları’ dediklerinden. Sallamadığından ‘ruhsuz’ olmuşsun. Sartre adında bir deha varmış. Başkaları cehennemdir demiş. Fiyakalı laf etmiş. Buzdolabının açlıktan midesi bulanmış. Laptopun da ölmüş. Gıda zehirlenmesinden.
Aslı Nemutlu ölmüş. Yaşıyoruz hala, ne mutlu! Yine her gün olduğu gibi üzmüşsün birilerini. Üzünce üzüldüğünü bilmeyenlerin üzüntüsünü paylaşmaya üzülmüşsün. Aşkı anlattığında aşkı bilmeyenlerin aşkını anlatışına üzülmüşsün. Lapa lapa yağan kar tutmamış. Hayal kırıklığını önceden tahmin ettiğinden mütevellit, üzülemeyişine üzülmüşsün. Yastığındaki saçlar gelecek telaşı arttıkça artmış. Fırsatları değerlendiremediğinden dökülenler dışındaki saç tellerine üzülmeyişine üzülmüşsün. Telefonun da ölmüş. Yalnızlıktan.
Denktaş ölmüş. Bir taş ile denk bir hayat yaşadığına yanmışsın. Borçlar birikmiş. Sevildiğinden cezan kesilmemiş. İdare edilmişsin hep. Değersiz eşyalarınla borçlarını kapatmışsın. Usul erkan bilmediğinden, kıymetsiz bir evrak hükmüne koymuşsun kendini. Kendine kıymet vermeyi öğrenemediğine yanmışsın. Mütevazı itiraflarda bulunurken bile kabaran nefsinin kellesini uçurmaya bir ömrün yetmeyeceğini anladığına yanmışsın. Servet saydığın ders kitapların da ölmüş. Toz katmanının yol açtığı nefes darlığından.
Başkaları cehennemdir demişti Sartre. Herkes birilerinin cehennemidir diye genişletmiş Ali Lidar. Cehennemini bilmene rağmen oraya koştuğuna ağlamışsın. Lefter ölmüş, Denktaş ölmüş, dersler ölmüş, şartlar ölmüş. İnsanlık ölmüş. Ölüme yürüdüğünün farkında olmayışına ağlamışsın. Hepsi bir yana Bienvenu Fenerbahçe’de top oynarken halı sahaya gidip maç yaptığına ağlamışsın. Sonra her şeyi bir kenara bırakıp sıradanlığın onulmaz rahatlığına vermişsin kendini. Bir bakmışsın gece olmuş, geç olmuş. Bunları unutup yatmışsın. Ömrünün bittiği güne yatar gibi.
