Emre Aydın/ Son defa
Unutulmuş bir eski defter içindeydi belki de hayatlarımız. Gerçeği ayırt edemiyorduk büyük ihtimalle, yada bana öyle geliyordu. Yaşadığım yada yaşadığımı sandığım bana göre gerçek olan gerçekler canımı fazlasıyla yakmıştı. Aslında buna yakmak da denmezdi içimdeki her şey bir gece de ölmüştü. Yaşıyordum evet. Nefes alıyordum evet. Peki yaşamak böyle bir şey miydi? İnsan nefes alınca yaşar mıydı sahi?
Karabulutların çöktüğü, kasvetli bir geceydi, toprak kokan bir gece...
Ellerimdeki kan kokusu hala genzimi yakar. Gözlerimi kapadığımda hala gelir gözümün önüne o son buruk gülüş, hala içimde bir yerlerde o çaresizlik...
Ellerim diyorum sevgilim hala kan kokuyor, senin kanın sevgilim.
Dönmeyeceğini söylüyorlar, inanmıyorum. Biliyorum döneceksin, yıllar geçse de döneceksin.
Döneceğini bildiğim için delirmedim sevgilim.
Belki de delirdim yani öyle diyorlar.
İnanmıyorlar sana oysa ki her şey o kadar gerçek ki, kokun hala o sevdiğin kazağın üstünde, inanmasınlar...
Ben biliyorum.
Ta en içime işleyecek kadar gerçeksin.
Ellerin, güzel yüzün, her şey gerçek sevgilim.
Sen ve ben gerçeğiz.
Bırak onlar inanmasın.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gitmeler Senin Evin
General Fiction"Sevgilim..." kelimeler boğazıma dizilmişti yine her zaman ki gibi tebessüm etmeye çalışıyordum. ''Gözlerini kaparsan yok oluruz sevgilim.''
