KÜL OLMUŞ KALPLER (Tamamlandı)

13.BÖLÜM

Multimedya: Derin

Oy ve yorum vermeyi unutmayınız iyi okumalar.

***

"Hayata tutunacak bir şeyim kalmazsa hayatta kalamam."

***

"Kınayı getir aney."

"Parmağın batır aney."

"Bu gece misafirim."

"Koynunda yatır aney."avucuma sürülen kınaya bakarken gözyaşları ardımda burukça gülümsedim. Kafamdaki örtüyü çekip aldıklarında karşımda annemi görmek beni hiç olamayacağım kadar mutlu etmişti.

"An- anne!"

"Yavrum."hızlıca anneme sarıldığımda oda bana sarılmıştı. Kafamı boynuna yasladığımda hasret kaldığım kokusunu doya doya içime çekmiştim.

"Seni çok özledim."

"Bende birtanem."hızlıca annemin yanaklarını öptüğümde oda beni öpmüştü. Ona sımsıkı sarılmaya devam ederken gözlerimi de yumdum ve derin derin nefesler aldım. Bu sesi bu görüntüyü hatta bu kokuyu unutmak istemiyordum, ezberlemek istiyordum.

"Canım annem."gözlerimi aralayıp ondan ayrıldığımda karşımda Aslanı görmek çığlık atarak gerilememe sebep oldu. Üzerimde kına elbisesi yerine beyaz bir deli gömleği vardı, karşımda bana bakıp gülerken elindeki kanlı bıçağı yeni fark etmiştim. "Nerede annem ne yaptın ona?"ağlarken bağırdığımda arka tarafımı işaret etti.

Ardımı döndüğümde gördüğümde manzara kalbimin teklemesine sebep olmuştu. Eymen kalbinin üzerindeki kocaman bıçak yarası ile kan gölüne dönen gömleği üzerindeyken bana yine gülümsemişti.

"Eymen."usulca fısıldadığımda tam ona doğru hareketlenecekken bir bebeğin ağlama sesi ulaşmıştı kulaklarıma. Tekrar arkamı döndüğümde bu kez Aslanı değil bana arkası dönük bir kadın gördüm. Saçları benimkilere benziyordu, boyu benden birkaç cm daha uzundu, yavaşça bana döndüğünde kucağındaki pembelere sarılı bir bebek vardı.

"Ne kadar da tatlı öyle değil mi?"kaşlarım çatıldı, bakışlarım karnıma gittiğinde artık eskisi gibi karnımın şişik olmadığını fark ettim sonra da bacaklarımdaki kanı!

"Benim bebeğim o!"ona doğru hareketlendiğimde bir adım geri atmasıyla bende durdum.

"Cana karşılık can istiyorum."diye mırıldandı, karşımdaki kadın İzem Karandı.

İrkilerek ilaçlarla uyuduğum yatakta uyandığımda bakışlarımı önce beyaz tavana diktim. Nerede olduğumu ve olanları hatırlamam birkaç dakikamı aldığında dinmeyen gözyaşlarım tekrar akmaya başlamıştı. O pislik herif beni delilerin arasına kapatıp gitmişti!

"İMDAT!"kafamı yastığa bastırırken yırtınırcasına bağırmıştım. Burada kalmak istemiyordum bu boş oda bu boş duvarlar üzerime üzerime geliyor beni delirtiyordu. Bana ne tür ilaçlar verdiklerini bile bilmiyordum belki de bebeğime zarar veriyorlardı kim bilir?

"YA BEN DELİ DEĞİLİM!"tabi eminim buraya gelen delilerin %90'ı da kesinlikle bunu söylüyordur. Bileklerimdeki deri kemer gibi şeye bakarken hafifçe çekiştirdim ama kesinlikle açılacak gibi değildi.

"Burada uzun süre kalırsam gerçekten kafayı yiyeceğim!"öfkeyle inledim ama elimden de bir şey gelmiyordu çaresizliğin verdiği o iğrenç hisle daha şiddetli ağlamaya başladım.