Ήταν μόνο ένα όνειρο

Καθημερινότητα

Σήμερα το πρωί ξύπνησα από ένα περίεργο όνειρο, δεν έδωσα καμία σημασία γιατί δεν πιστεύω στα όνειρα. Είναι περίπου επτά, η ώρα που πρέπει να ετοιμαστώ για την δουλειά. Για πόσο ακόμα; Δεν ξέρω, έχει αρχίσει και με κουράζει η δουλειά στο γραφείο. Ο διευθυντής όλο ζητάει περισσότερα, δουλειές του γραφείου, δουλειές εξωτερικές. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, ο μισθός που παίρνω ίσα ίσα με φτάνει για το ενοίκιο του διαμερίσματος και για το φαγητό μου. Αν δεν είχα και το μικρό βοήθημα από τους γονείς μου ήδη θα ήμουν στο δρόμο. Για πόσο όμως θα συνεχιστεί αυτό; Έχω αρχίσει και ντρέπομαι, που ακόμη δέχομαι χρήματα από τον πατέρα μου, και αυτός για πόσο ακόμα θα είναι σε θέση να μου δίνει; Πρέπει να βρω νέα δουλειά, έχω ήδη ένα πτυχίο γραφιστικής και ετοιμάζω και το μεταπτυχιακό μου, και ακόμη εργάζομαι γι'αυτό το γραφείο. Όλο αυτό μου προκαλεί τόση θλίψη, έχω κουραστεί ψυχολογικά.
Η ώρα είναι σχεδόν οκτώ, μόλις που προλαβαίνω να μπω στο γραφείο και να ετοιμάσω τον καφέ του διευθυντή μου.
- Σοφία τον καφέ μου. Ακούω στο τηλέφωνο, την εκνευριστική του φωνή.
- Μάλιστα. Του απαντώ.
Το αφεντικό μου είναι γύρω στα πενήντα πέντε, ανύπαντρος, λογικό ποια γυναίκα θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα μαζί του; Ετοιμάζω τον καφέ του και αφού χτυπήσω την πόρτα του γραφείου του, και μπαίνω μέσα.
- Ο καφέ σας. Του αποκρίνομαι.
- Ευχαριστώ Σοφία. Μου λέει.
Περίεργο σπάνια είναι ευγενικός, συνήθως είναι κακόκεφος και αυτός είναι ένας από τους λόγους που μου προκαλεί θλίψη αυτή η δουλειά.
- Παρακαλώ κύριε διευθυντά. Του απαντώ.
Γυρίζω στο γραφείο μου και κάθομαι στην καρέκλα μου ώστε να τελειώσω την αναφορά που μου ζήτησε ο κύριος Θωμάς. Το υπόλοιπο της ημέρας περνάει σχετικά γρήγορα, με διάφορες δουλειές του γραφείου.
Η ώρα είναι τέσσερις παρά τέταρτο, ωραία δεκαπέντε λεπτά ακόμα και τέλος για σήμερα.
Γυρίζω στο σπίτι, η ώρα είναι πέντε και ήδη έχει αρχίσει να νυχτώνει στην Αθήνα, απόψε βρέχει με μεγάλη μανία, ο χειμώνας έχει μπει για τα καλά πια. Τρώω το φαγητό μου και κάνω ένα μπάνιο ώστε να κοιμηθώ, γιατί αύριο με περιμένει άλλη μια μέρα σαν την σημερινή.