Karanlıkta Açan Papatya

21.Bölüm Güzel Kadın

.. ama farkında değildi o da bir papatyadı hatta gördüğüm en güzel papatya oydu...

***
MERT'TEN

"Emre doktor ne zaman gelecek neden bir şey söylemiyorlar? Delireceğim ya." dedim elimi hastane koridorunun duvarına yaslayarak

"Gelir herhalde birazdan istersen gidip bakayım olur mu?"

Tam Emreye cevap vereceğim sırada hemşirelerin hızla Rüyanın olduğu yoğun bakıma koştuğunu gördüm.

Ne oluyordu?

"Ne oluyor Mert?"

"Bilmi..."

İçerden doktor bey kalbi duruyor dediklerini duydum.

Ne yani benim papatyam açmadan soluyor muydu?

Elimde Rüyaya verdiğim papatyalı bileklikle olacakları bekliyordum yere yığılırken bilekliği avucuma düşmüştü.

Bilekliğe dokundum aklıma bunu ona taktığım gece geldi.
Ona o gece yeni yıla berber girenler yıl boyunca yan yana olurmuş demiştim.
Ne yani biz daha yılı yarılamadan ayrı mı düşecektik belki de bir daha görüşemeyecektik.

Doktor Rüyaya adını bilmediğim, daha önce hiç görmediğim, bir sürü cihaz taktı.
Onu böyle de mi görecektim? Toplamaya çalıştığım kişiyi nasıl daha da enkaza çevirdiğimin bir göstergesidi bu.

"Emre ne oluyor bir şey yap?!"
Yanımızda kimse yoktu sanki koca hastanede ben ve Emre tektik bağırıp duruyorduk.

"Mert ona bir şey olmaz değil mi? Ben tekrar kardeşimi kaybetmem değil mi?" Emre o kadar masum sormuştu ki bu soruyu içimin en derin noktasının acıdığını hissettim.

Emre ağlıyordu hani erkekler ağlamaz diyorlardı ya bu tamamen yalandı ne yani ağlamak erkekleri güçsüz mü gösterecekti? Genel olarak kızlara göre erkekler daha güçlüydü ama onlar da gerçekten sevince gerçekten bağlanınca hiç bir şeye engel olamıyordu.

Zaman akıyordu ve karmaşık şeyler daha da karmaşıklaşmaya başlamıştı ve ben buna engel olamıyordum ne yapacağımı kestiremiyordum.

Aslında şu an her şey karışık değildi çünkü içimde düşündüğüm hiç bir şey yoktu sadece aklımda o vardı elimdeki bilekliğim sahibi güzel kadın vardı.

Onu düşünmekten diğer şeyler aklımın ucundan bile geçmiyordu çünkü onun sağlığı dışında hiç bir şeyin önemi yoktu.

Neydi? Bu onu bana bu kadar bağlayan bu his neydi?Neden gözlerimi kapatınca açınca kısacası her yerde o vardı? Neden kalbim sızlıyordu?

Emre de bende ne birbirimize destek olabiliyorduk ne de bir şey yapabiliyorduk bizi içeri almıyorlardı bir haber de vermiyordu.

Emreye destek vermeliydim ben yokken o vardı. Rüyanın ondaki yeri bambaşkaydı o duvar kağıdı bile birbirlerine karşı olan hislerini tanımlayabiliyordu.

Benim Rüyayla daha bir fotoğrafım bile yoktu nerdeyse yılın yarısına gelmiştik.

Aklımdaki salakça düşünceyi sildim ben onun neyiydim ki onla fotoğrafım olmasını bekliyordum.

Resmen ne olduğunu merak ederken içinde olduğumuz durum gözümün önünden film şeridi gibi geçmişti.

Kendime gelmeliydim. Rüya iyi olacak diye kendimi ikna etmeye çalıştım bilmem kaç kere içimden bunu tekrar ettim. Rüya iyi olacak...

Doktorun odadan çıkmasıyla Emre de bende hemen yanına koştuk.
Doktorun gözlerine bakarak bir şeyler anlamaya çalıştım ona bir şey olma ihtimali bile çok ama çok kötüydü.