Draco's Wife 2 [Η συνέχεια]

Chapter 19

Ένα δάκρυ κύλησε από τα όμορφα μάτια της. Όμως μάτια μου θα σε ξανά δω. Και όταν γίνει αυτό δεν θα σε ξανά αφήσω. Ο Βολντεμορτ θα πεθάνει μια για πάντα. Το σχέδιο θα πετύχει.

A few months later

Draco's POV

Είχαν περάσει αρκετοί μήνες και ο Βολντεμορτ μας προετοίμαζε για την επίθεση. Τα βραδιά το έσκαγα κρυφά ώστε να προετοιμάσουμε την σχολή για το μεγάλο κακό. Δεν την ξανά είδα. Δεν ερχόταν από επιλογή της όταν βρισκόμουν εκεί. Καλύτερα όμως.
Λίγες μέρες πριν κατεβήκαμε μαζί με τους καθηγητές και σφραγίσαμε με ένα πολύ ισχυρό ξόρκι την κρύπτη του Salazar Slytherin. Ο καθένας από εμάς έβαλε ένα προσωπικό του στοιχείο έτσι ώστε να γίνει πιο ισχυρό το ξόρκι και με μεγαλύτερη αντοχή. Ο Snape με την βοήθεια των μαγικών του φίλτρων ήταν ο τελευταίος στην σειρά, ο οποίος θα τελειοποιούσε το ξόρκι.
Ένας οξύς πόνος διαπέρασε το σημάδι στο χέρι μου και τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να γυρίσω πίσω. Είχα λείψει για πολλές ώρες, έτσι και έγινε.
Οι μέρες περνούσαν γρήγορα με εμένα και τον Ίαν να κάνουμε «διπλές βάρδιες». Όλη μέρα με την πλευρά του Βολντεμορτ και όλη νύχτα στην σχολή. Η μέρα ήταν βασανιστήριο η νύχτα όμως όχι. Οι γονείς μου κατάφεραν να έρθουν στο Hogwarts για να βοηθήσουν και εκείνοι κρυφά αρκετές φορές. Όσο περίεργο και αν φαίνεται αυτή είναι η αλήθεια.

Y/n POV.

Είχαμε προετοιμαστεί αρκετά. Θα έλεγε κανείς ότι είμαστε έτοιμοι. Ποτέ δεν πήγαινα όταν ήταν και ο Ντράκο εκεί. Δεν μπορούσα μου ήταν δύσκολο να τον βλέπω ενώ δεν μπορούσα πλέον με τον έχω. Και εκείνος από πλευράς του ήταν σκληρός μαζί μου. Ήταν μια και τελευταία φορά που πήγα ενώ βρισκόταν και εκείνος στην σχολή. Με έκανε να νιώσω χάλια όμως δεν έπαψα ποτέ να νιώθω την έρωτα που του έχω.
Καθόμουν στο γραφείο μου διορθώνοντας τα γραπτά των παιδιών, που είχαν φύγει για διακοπές Χριστουγέννων. Το σχολείο ήταν άδειο. Υπήρχαν μόνο οι καθηγητές. Η πύλη είχε σφραγιστεί για τα καλά. Ήταν πολύ αργά όταν κατάφερα να τελειώσω και το τελευταίο γραπτό και έτσι αποφάσισα να μείνω στην σχολή.
Καθώς περπατούσα προς το δωμάτιο μου είδα μια σκούρα μαύρη σκιά σε εξαφανίζεται από μια γωνία. Κατάλαβα ότι ήταν ο Ντρακο. Προσπάθησα να ακολουθήσω την σκιά και να καταλάβω που πάει, όμως ήταν μάταιο. Για αρκετή ώρα ακολουθούσα την σκιά μέχρι που κάποια στιγμή η σκιά μπήκε μέσα σε μια παλιά αίθουσα μαθημάτων. Μπήκα μέσα. Υπήρχε ένα τσουχτερό κρύο που πάγωνε την ατμόσφαιρα ακόμα περισσότερο. Η σκιά ήταν στο παράθυρο. «Ντράκο..» είπα σιγανά. Ίσα που ακούστηκε η φωνή μου. Τότε η σκιά έγινε μορφή και ο Ντρακο γύρισε προς το μέρος μου. «Μπορείς να μου πεις γιατί με ακολουθείς; Θέλεις να μπλέξω;» Είπε νευριασμένα. Τότε κοίταξα στα βαθιά στα μπλε του μάτια. Μιλούσε σοβαρά. «Ήθελα να δω πως είσαι.. αυτό μόνο» είπε υψώνοντας τον τόνο της φωνής μου κάτι που εν τέλη δεν βγήκε σε καλό. Τότε πλησίασε αργά προς το μέρος μου ενώ εγώ έκανα βήματα προς τα πίσω με αποτέλεσμα να κολλήσω την πλάτη μου στον παγωμένο πέτρινο τοίχο. «Μπορείς να σταματήσεις να είσαι τόσο ανεύθυνη; Ξέρεις τι έχει να γίνει αν μάθει ότι βρίσκομαι εδώ και πόσο μάλλον μαζί σου;» Είπε ενώνοντας τα χείλη του σε μια ευθεία γραμμή και καρφώνοντας τα μάτια του πάνω μου. Ένιωθα την ανάσα του πάνω στο κορμί μου. Είχα ανατριχιάσει ολόκληρη. Τότε σήκωσα τα χέρια μου και έπιασα το πρόσωπο του προσπαθώντας να τον φιλήσω. «Σταμάτα γαμωτο, σταματά να μου σπας τα νεύρα» φώναξε μπροστά στο πρόσωπο μου και γύρισε ξανά προς το παράθυρο κοιτάζοντας το φεγγάρι. «Ντράκο μου.. τι συμβαίνει;» Είπα και άγγιξα το χέρι του όμως τραβήχτηκε αμέσως. «Σ'αγαπώ» είπα με το βλέμμα μου καρφωμένο πάνω του όμως δεν μου έδωσε καμία σημασία. «Φύγε» είπε κοφτά. Δεν τον είχα ξανά δει ποτέ έτσι. «Είναι καλύτερα έτσι, φύγε» ξανά είπε ξινά. Είχα νευριάσει και στεναχωρηθεί παρά πολύ. Τότε έπιασα την αλυσίδα που κρεμόταν το δαχτυλίδι και την τράβηξα από τον λαιμό μου γρήγορα. Μόνο τότε γύρισε να με κοιτάξει. «Τι κάνεις;» Ρώτησε έξαλλος. «Όταν αποφασίσεις τι ακριβώς θέλεις πες μου και εμένα για με ξέρω. Μέχρι τότε πάρε το» είπα και το άφησα πάνω σε ένα θρανίο και έφυγα τρέχοντας. Δεν ήθελα να τον βλέπω.