Cafe Window | sasusaku | [ZAKOŃCZONO]

03. Too much at once

Obudziłam się przez głupie słońce i ciągłe pukanie do drzwi. Nie mogłam zasnąć przez człowieka, który pukał.

- Jeśli to ty Pain, to obiecuje, że zabije Cię własnymi rękami -powiedziałam cicho do siebie. Zrzuciłam z siebie słodką piżamkę i zostałam w samej podkoszulce i bieliźnie. Było to bardzo upalny dzień. 

  Spięłam włosy w niedbałego koka i poszłam pod drzwi. Otworzyłam je i zobaczyłam kogoś, kogo spodziewałam się tu najmniej.

- Ohayo Sakura! Hinatka się martwiła, że coś Ci się stało, bo nie ma Cię w pracy, a ja stwierdziłem, że pójdę do Ciebie. Jakbym nie przyszedł Hinatka chyba by mnie zabiła - Powiedział uśmiechnięty i szczęśliwy chłopak.

- Oh cześć. Jak to nie było mnie w pracy. Która godzina? - Zapytałam chłopaka. 

- Dziewczyno! Jest już 13. Masz jeszcze czas, żeby pójść do pracy. Ale szef raczej dosyć mocno się wkurzy. - gdy usłyszałam jego słowa zaczęłam przeklinać siebie w myślach.

- Daj mi chwilę! - krzyknęłam i zamknęłam drzwi. Pobiegłam się umalować i ubrać.   

  Już 20 minut temu byłam gotowa. Wybiegłam z bloku. Za mną szedł Uzumaki. 

  Wybiegając zza rogu wpadłam na dobrze mi znanego mężczyzne.

- Dzień dobry Sakura. Gdzie się spieszysz? - przetarłam jeszcze zaspane oczy i zobaczyłam Paina. Pierwszy raz w życiu cieszyłam się na jego widok. 

- Szybko! Zawieź mnie do kawiarni. Naruto też przy okazji! Mam... - spojrzałam energicznie na zegarek. - Mam 8 minut . Szybko proszę! - chłopak trochę się zdziwił. Poruszył tylko ramionami i wykonał polecenie. 

  10 minut później byłam pod kawiarnią. Naruto wszedł już. Przez okno widziałam szefa i jego poważną minę. Pocałowałam rudzielca w policzek, bo nie miałam czasu na pożegnania i wbiegłam do kawiarni. 

- Spóźniona! - wiedziałam, że będzie wściekły. Myślałam też, że zwróci mi uwagę jak zawszę. Jednak tym razem jego głos mnie przeraził. Brzmiał jakby chciał mnie zabić. Przełknęłam lekko ślinę.

- P-przepraszam szefie - sama nie wiem czemu się zająkałam. Mówiąc te zdanie ukłoniłam się lekko i pobiegłam po fartuszek. Nie wiem czemu. Ale mężczyzna nawet na mnie nie spojrzał. Zrobiło mi się troche smutno. Znowu nie wiem czemu. 

☕️

  Gdy zobaczyłem jak Sakura pocałowała tego mężczyznę, nie wiem czemu, ale krew bulgotała we mnie. Byłem wściekły. Nie, dlatego że się spóźniła. Tylko, dlatego że była z tym mężczyzną. Ona ma na mnie zły wpływ.

  Nigdy nie nosiłem w sobie takich uczuć jak teraz. Co się ze mną stało odkąd poznałem tą dziewczynę. Coraz bardziej darzyłem ją większym uczuciem.

 - Dzień dobry ciociu Sakuro! - usłyszałem za sobą słodki głos.. Tomoko. Obróciłem się energicznie. 

- Co w ty robicie? - zwróciłem się do brata. Podczas mojej przerwy wbija mi brat. Byłem wściekły. 

- Nie przyszliśmy do Ciebie. Nie denerwuj się tak - trochę zdziwiła mnie odpowiedź brata. Jeśli nie przyszli do mnie, to do kogo? Przecież tutaj tylko ja jestem jego rodziną. A Izumi - która tu pracowała - ma dzisiaj wolne. 

- Tomoko nie mogła wytrzymać dłużej bez Sakury - powiedział po cichu Itachi, wręcz się śmiejąc. Tomoko zazwyczaj lubiała dużo osób. Jednak nigdy nie chciała ich odwiedzać.