a house like home (dutch)

hoofdstuk 1: noodgeval

Mijn ogen gingen langzaam open en schrokken van het verblinde licht dat overal om me heem vandaan kwam. 'blij om je wakker te zien' zei een onbekende maar vertrouwende stem. 'Waar ben ik? Ben jij een eenhoorn? Zei ik met een moeie stem. '

''je bent in het ziekenhuis'' zei weer die zelfde stem, hij zei dat mijn gezicht vol met zwarte stippen was, ik probeerde me hand naar me hoofd te brengen maar kreeg een scherpe pijn. ''hey gaat het wel Mara'' hij schrok en keek bezorgd. ''ja, dankje zeg ik'' ik mompelde '' wacht even, waarom ben ik hier en wie ben jij. Mijn naam is James blackwell. Maar noem me maar gewoon James, en de reden dat je in het ziekenhuis bent en waarom je blauwe plekken en sneden op je hebt komt omdat je ouders een auto ongeluk hebben gehad. Jij bent er nog oke bij, je ouders zijn er erger aan toe die.... Ehh.... Liggen in coma! W-wat....? Nee... dat kan niet. Van frustatie schreeuw ik. James zegt '' het spijt me mara'' ik ben verbaasd een vlaag van pijn komt door me buik, ik kon het niet ik moest zo hard huilen. Huilen helpt alleen dit was teveel.

*KNOCK KNOCk*

ik en James kijken naar de deur....

" pardon oh sorry ik wou alleen even kijken hoe het ging'' zei de assistent aardig. '' hoe voel je je?'' ik ben oké zeg ik terwijl ik in me ogen wrijf, dankje zeg ik nog even. '' goed om te horen'' zegt de ziekenhuis assistent lachend.

'' voel je je duizelig?'', '' eerder vandaag wel maar nu valt het wel mee'' zeg ik, '' als je je goed voelt over 2 tot 3 dagen mag je naar huis maar alleen als je je goed voelt'' ze kijkt naar me en het is stil ik kijk haar sprakeloos en met een wit gezicht aan.... Ze zegt '' om eerlijk te zijn heb je geluk gehad, je hebt helemaal niks gebroken, alleen wat schaafwonden en blauwe plekken. Zorg goed voor jezelf'' ik knikte en keek toen naar James, '' dankje dat je voor me zorgd'' zeg ik tegen James, hij lachte en moest klein beetje huilen. ''ik... ik wil gewoon.... Naar me ouder meer niet?...'' ik probeerde niet te stotteren maar dat was moeilijker dan ik dacht, met de staat hoe mijn ouders waren zouden ze niks van de korte tijd herinderen Ze zullen alleen nog weten dat ze hier zijn... vertelde de dokter. * ik moest sterk en positief blijven voor ze* dacht ik, ik weet dat ze dat hebben gewild. Zo ik ga voor hun lachen en proberen van elke dag een mooie dag te maken, maar ik heb tijd nodig en moet er veel over nadenken want ik heb veel vragen. Wat was het ongeluk??

dit is mijn eerste deel, ik hoop dat jullie het leuk vinden tips zijn welkom en zou het tof vinden als je een mening gaf xx