U.A.'da Bir Villain

8)FİNAL

Bu bölümde Tikuri geçmişini anlatıcak. İyi okumalar.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tikuri uyandığında elini yüzünü yıkayıp aşağı indi. Düne dair hiçbirşey hatırlamıyordu. Diğerlerine sormaya karar verdi.

Tikuri:Günaydın

Hepsi:Günaydın Tikuri

Tikuri:Düne dair hiçbirşey hatırlamıyorum. Dün ne oldu?

Deku:Bir adam sana özgünlüğü ile vurdu. Hafızanın bir kısmı gitmişti.

Tikuri:Ne kadarı🤔🤔

Bakugo:Katil olmadan önceki haline kadar.

Tikuri: ...

Tikuri:NE!!!

Uraraka:Bize zorbaların olduğunu söyledin.

Momo:Bize herşeyi anlatır mısın?

Tikuri:Peki

Kirishima:Ama senseinin yanında anlatıcaksin.

Tikuri:Tamam

Hepsi okula giderler. Yerlerine otururlar. Aizawa geldiğinde Tikuri'yi tahtaya çağırır.

Tikuri:Nerden başlamalıyım hiç bilmiyorum.

Aizawa:En baştan anlatabilirsin.

Tikuri:Tamam. Bitince sorularınızı sorun. Başlıyorum...

Gayet mutlu bir ailem vardı. Özgünlüğüm çıkmıştı. Çok mutluydum. Ancak acı özgünlüğümü tam olarak kontrol edemiyordum. Bu yüzden ilkokulda evden eğitim aldık. Biraz asosyaldim. Ortaokula başladığımda gerçekler yüzüme vurmaya başladı. Zorbalarım vardı. Hergün canımı yakıyorlardı. Bunun sebebi ise özgünlüğümü bir villaina uygun görmeleri. Ben bir kahraman olmak istiyordum ama onlar beni aşşağılıyordular. Ayrıca hiç arkadaşım yoktu. Aileme herşeyin yolunda olduğunu söylüyordum. Yüzüme sahte bir gülümseme koyuyordum. Birşey anlamıyorlardı. Artık zorbalığa alışmıştım. Onlara olan öfke, kin ve nefret duygularımı hep içime attım. Çünkü insanlara zarar vermek istemiyordum. Allmigt'ın çok büyük hayranıydım. Kahramanlara bayılıyordum. Ancak bir gün birşey oldu. O anki canımın yanışını başka sefer yaşamadım.

Aizawa:Ne oldu

Okuldan normal bir şekilde eve dönüyordum. Eve gittiğimde kapıyı çaldım ancak kimse açmadı. Genelde ben eve geldiğimde beni karşılarlardı. Belki işleri vardır dedim. Kendi anahtarımı çıkarıp kapıyı açtım. O an gözlerim faltaşı gibi açıldı. Ev darmadağındı ve kan damlaları vardı. Bu beni korkutmuştu. Ama sadece ailemi düşündüm. Onlara birşey olmamasını diledim. Çünkü onlar benim herşeyimdiler. Bütün odalara baktım. Yoktular. En son annemlerin odası kalmıştı. Hızlıca kapıyı açtım. O gördüğüm görüntüleri hayatım boyunca unutamadım.

Deku:N-ne gördün

Ailemin cesetlerini. Kanlar içerisinde olmaları umurumda değildi. Koşup sarıldım ailemin cansız bedenlerine. "Lütfen beni bırakmayın. Ben siz olmadan bir hiçim." diye haykırdım. Ama onlar öteki dünyaya göçmüşlerdi. Ambulans ile polisi aradım. Polisler olay yerini inceliyorlardı. Hemen hastaneye götürdüler ailemi. Ama çoktan ölmüşlerdi. O an kahramanlara olan güvenim sarsıldı. Sonraki gün okula gittim tekrar. Bu sefer yüzümde o gülüşüm yoktu. Göz altlarım morarmıştı. Bahçede çok az kişi vardı. Zorbalarım şansıma(!) bahçedeydiler. Başlarındaki çocuk boğazımı tutup kaldırdı. Ve beni fırlattı. Bu bardağı taşıran son damla olmuştu. "Bana dokunmayın" dedim. Çünkü zaten sinirliydim. Ama beni dinlemediler hatta aksine dalga geçtiler. O an bütün nefrerim ve öfkem ortaya çıktı. "Dedimki bana dokunmayın" bunları derken anka özgünlüğümün kontrolünü kaybettim. O anları pek hatırlamıyorum. Ama kendime geldiğimde okul yanıyordu ve zorbalarım ölmüştü. Oradan hemen ayrıldım. Nereye gittiğimi bilmeden koşuyordum. Kıyafetimin birazı yanmıştı. Ağlıyordum. Bir ara sokağa geldim. Yere oturdum. Kendi kendime sürekli; "Ben bir canavarım. Onlar haklıydı. Ben bir katilim." diyordum.

Todoroki:O yangını biliyorum. Ama sebebini bulamamışlardı. Ve bir villain yaptı muhtemelen demişlerdi.

Bahçede çok az kişi var demiştim. Zaten kontrolümü kaybettiğimde bahçedekilerin hepsi öldü. Kameralarda zarar görmüştü. Arkamda delil bırakmamıştım. Eve gittim sonra. İnsanların bana bakışlarına aldırmadım. Eve gittim ve *iç çeker* bileklerimi bıçakladım. *Formanın kolunu sıvar ve neredeyse izi kalmamış yaraları gösterir* Birkaç gün sonra hava almak için dışqrı çıkmıştım. Bir ara sokağın önünden geçerken zorbalığa uğrayan birini gördüm. O görüntüyü kendi zorbalığa uğradığım zamanlara benzettim. İstemsizce bedenim hareket etti. Yerde duran bıçağı fark ettim. O bıçağı elime alıp koştum. Daha onlar ne olduğunu anlayamadan öldürdüm. Ancak bu sefer zevk almıştım. Koşarak oradan ayrılıp eve gittim. Üzerimdeki kanları temizledim. Ve kendime söz verdim. "Dünyadaki zorbaları, ayrımcılık yapanları temizlicem. Benim durumum da olan herkesi kurtarıcam. Başkalarınında benim gibi hayatının kararmasına izin vermicem.". Kendime kılıç ve bıçak aldım. O günden sonra zorbalık yapanları, ayrımcılık yapanları, dalga geçenleri ve daha böyle kötü şeyler yapanları öldürdüm.

Herkes: ................

Tikuri:Benim hikayem bu işte.

Uraraka:Peki tek gözün neden kapalı.

Tikuri:Bir savaşta aldığım bıçak yarası. O gözüm kör. Bende kapatıyorum bandajla.

Uraraka:Anladım.

Tikuri:Yaptıklarımın telafisi yok biliyorum.

Deku:Bence kahraman olarak telafi yapabilirsin. Çok iyi savaşıyorsun.

Tikuri:Sağol *içten gülümser*

Kirishima:Bir soru daha sorabilir miyim?

Tikuri:Buyur

Kirishima:Neden gülümsemiyordun hiç.

Tikuri:Gülmeyi unuttum yaşadıklarımdan sonra.

Tsuyu:Ama artık biz seni güldürücez kero

Tikuri:Sağolun

Deku:Sende bir kahraman olacak mısın

Tikuri:Yaptıklarımı telafi etmez ama bir kahraman olucam.

İida:En iyi karar *el kol hareketleri* 

Bir kaç yıl sonra

Tikuriden

Merhaba ben Tikuri Tokita. 2 numaralı kahraman. Arkadaşlarım sayesinde geçmişimi bir kenara bırakıp yeni bir hayata başladım. Şuan bir kahramanım. Kötüleri yakalamaya yardım ediyorum. Ayrıca benim gibi travmatik olaylar yaşamış insanlara yardım ediyorum. İnsanlar tarafından seviliyorum. Sevgi görmeye alıştım. Artık gülümsüyorum. Hikayemi okuduğunuz için teşekkürler.

HİKAYE SONU...

Buda bitti. Kısa oldu biliyorum üzgünüm. Başka hikayede görüşürüz. Bu arada Afton Family kitabımı okursaniz sevinirim. Ve tepki yazın pls. Byby❤