Homeless Boy

15 - Spot With A View

'Julian voor de laatste keer ik ga ook morgen niet naar kantoor,' zucht ik gefrustreerd als ik de waterkan terug zet in de koelkast en de deur dicht sla. Ik draai mij om en geef een glas water aan Julian.

Ik loop om het kookeiland heen en mijn ogen vinden die van Julian, die aan de andere kant staat. 'Ik weet dat je niet hebt geslapen, ik weet dat je chagrijnig bent, maar kom op, van wat ik bij Walmart ga verdienen komen we niet rond,' zegt hij nonchalant. Hij neemt een slok water en zet het glas op het kookeiland.

Weer zucht ik gefrustreerd. Ook ik neem een slok en denk terug aan de afgelopen dag. De drang om je vader te bellen was groot. Klopt. Maar ik heb het niet gedaan. 'Daar naast, wat wil je doen morgen?' vraagt hij. De blik die hij er bij trekt kan ik niet goed plaatsen.

'Denk naar de sportschool of zo,' zeg ik terwijl ik mijn schouders op haal. 'Alweer?' vraagt hij. Ik ga er niet op in. 'Okee, nou dan hebben we het eerste uur gehad. Dan is het tien uur en dan?' vraagt Julian weer. 'Juul hou op,' zucht ik geïrriteerd. 'Juul?' zegt hij met een grinnik. 'Ja, hou op alsjeblieft dit is niet het moment om bijdehand te doen,' zucht ik.

'Xavier kom op, dit is niet de gedreven zakenman die ik heb leren kennen. Dit is een man die doet alsof gisteren zijn hele wereld is ingestort, terwijl we nu een hele dag verder zijn en je nog helemaal niet weet hoe het met de wereld buiten gaat,' zegt Julian vol overtuiging. Ik schud mijn hoofd en neem weer een slok water.

'Waar is die gedreven zakenman gebleven?' vraagt hij weer. 'Waar is die onzekere en beleefde jongen gebleven?' vraag ik hem fel terug. De woorden verlaten mijn mond voor ik het door heb. Zijn blik veranderd. Ja, goed gedaan Xavier. 'Sorry,' mompel ik. 'Ik snap het,' mompelt hij.

Er valt een ongemakkelijke stilte tussen ons. Wat is het ineens met je houding de laatste vierentwintig uur, eerst je pa en nu Julian? Hij kan er niets aan doen bijten mijn gedachtes mij toe. Net als ik wat wil zeggen gaat de bel in de hal.

Ik zet mijn glas op het kookeiland en beweeg richting de hal. Mijn voeten voelen koud aan op de houten vloer. Tot mijn verbazing staat het beeldscherm van de intercom uit en zie ik dat de lift al op mijn etage is. Oh ja. Ik vergeet soms dat mijn lift ook kan aanbellen als er iemand in staat.

Ik druk op de knop om de liftdeuren te openen. 'Suzanne?' vraag ik verbaasd. 'De enige echte,' zegt ze als ze met een lederen jas over haar maxi jurk uit de lift stapt. 'Hoe kom je binnen?' vraag ik haar. 'Oh, er stond een monteur bij de schuifdeur beneden en die liet mij binnen, heb je koffie?' vraagt ze als ze door loopt mijn woonkamer in.

'Suus wat kom je doen?' vraag ik haar, als ik ook de woonkamer in loop. 'We hebben de hele dag zonder jou gedraaid op de zaak en dus kom ik even poolshoogte nemen,' zegt ze. 'Hey Julian,' groet ze. Julian geeft haar een klein glimlachje terug. Daar is die onzekere jongen weer.

'Suus, wat kom je echt doen?' vraag ik aan haar. 'Koffie halen,' zegt Julian met een grijns. Tot zo ver de onzekere jongen. Verbaasd kijk ik hem aan. 'Kappen,' zeg ik serieus. 'Onbeleefd,' bijt ik hem toe als ik naar de koffiemachine op mijn aanrecht loop.

'Hee je draagt kleding van Walmart, heb je een baantje?' hoor ik Suzanne vragen. Ik pak een kopje uit een van de keukenkastjes en zet deze onder het apparaat. 'Ja, v-vandaag was de eerste dag,' zegt hij met een toon van trots in zijn stem. Ik glimlach even. Je hebt geen enkele reden om zo onbeleefd tegen die jongen te doen zeggen mijn gedachtes tegen mij.

Ik selecteer het goede programma voor Suzanne en al gauw neemt het geluid van de koffiebonen die gemalen worden de keuken over. De koffie stroomt het kopje in en voor ik het weet valt er weer een stilte in de keuken. 'Wat goed voor je,' hoor ik Suzanne zeggen. Ik draai mij om en zie de oprechte interesse richting Julian. Ik schuif het kopje koffie naar Suzanne en loop zelf weer terug naar de plek waar ik net stond.