Ah Canım Sevgilim

0.2

🌻🌻🌻

2. Bölüm : "Çikolatalı Pasta"

🌻

Keyifli Okumalar!

🌻🌻🌻

Ağabeyimin mezarına son defa hüzünle bakıp paslı kapıyı ittirerek mezarlıktan çıktım ve İlknur'un yanına gitmek için yola koyuldum. Ne olduğunu hatırlayınca kendime bir daha kızdım.

Aynı sayfayı baştan sona 7. defa okumuş, ve yine bir bok anlamamıştım! Tek takıldığım şey sayfadaki "Melih" ismi oluyordu.

Aklımdan çıkmadığı yetmiyor gibi, ismini gördüğümde, duyduğumda gözlerim doluyordu.

Hayatımda olanı biteni ya da başka kişileri bile düşünemiyordum. Hayatımın en kötü yıllarını geçirdiğimden adım gibi emindim.

"Neden?!!"

Sinirle kulaklığı çıkarıp yatağın üzerine, kitabı da masanın üzerine fırlattım. İlknur sesi duymuş olacaktım ki, koşarak odama girip bana sarıldı.

"O ses neydi!?"

"Bir şey değil, kitap yere düştü."

"İyi misin sen?"

"Her zamanki gibiyim."

"Tamam... Ee, akşama ne yemek yapayım? Var mı canının istediği bir şey falan?"

Tek istediğim biraz yalnız kalabilmekti.

Tamam kabul. İlknur'un ağladığımı görmesini istemiyordum. 

"Sonra konuşalım mı? Ben, biraz yalnız kalmak istiyorum..."

İlknur bu dediğime kırılmış gibiydi. Önüne gelen saçlarını kulağının arkasına geçirdikten sonra konuştu.

"Ne zaman konuşalım Elvin? Bu akşam? Yarın? Ya da ondan sonraki gün? Farkında mısın bilmiyorum ama ne zaman senin yanına gelsem beni kendinden uzaklaştırmak için elinden geleni yapıyorsun. Yalnız kalma demiyorum, hepimiz yalnız kalmayı isteyebiliriz. Ki hak veriyorum da.

Ama hep bunu yapıyorsun! Seni mutlu etmek için çabalarken beni o kadar kırıyorsun ki...

Gözlerin dolu dolu! Farkında olmadığımı falan mı sanıyorsun?

Yanında olmak istiyorum çünkü buna ihtiyacın var! Yalnız kalarak ya da ağlayarak hiçbir şeyi çözemezsin!

Bunu bilmene rağmen hep dediğin şey 'Sonra konuşalım'. Tamam sonra konuşalım diyip gideceğim, ve hep olduğu gibi konuşamayacağız."

Haklıydı, ne zaman yanıma gelse sonra konuşalım deyip geçiştiriyordum. Ama mutsuz bir insan nasıl kendini mutlu edemezken başkasını mutlu edebilirdi ki?

Hiç bir şey diyememiştim İlknur'un dediğine karşı. Kendimi suçlu hissediyordum çünkü ağabeyim öldüğünden beri yanımda olan tek kişiydi, ama ben onu üzüyordum.

İlknur bana dolmuş gözleriyle baktı ve,

"Sorun değil Elvin nasıl istiyorsan. Sonra konuşsak da olur."