Her Şeye Rağmen

#31- Benimle misin?

Herkese merbaha!
Yeni bölüm biraz geç geldi.Öncelikle bunun için tüm okuyanlardan, bekleyenlerden özür dilerim.
Bölümü şarkılarla okumanızı tavsiye ederim.Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum...
Keyifli okumalar ❤️

💫💫💫💫

"Ben ruhumla değil, bacağımla ondan kaçtım. Ruhum hala onun peşinde."
Matmazel Noraliya'nın Koltuğu

EMİR:

Artık kendime bile itiraf edemediğim gerçekle kala kalmıştım. Ben boşanmak istemiyordum ve buna adım gibi emindim. Ama dava ertelenmiş olsa bile bir türlü geri adım atmayı başaramadım. Feriha ile konuşmak istemiş ve elimde onun alyansıyla kala kalmıştım. O ayrılmayı çoktan kabullenmiş ve bana veda etmişti. Bense ne diyeceğimi bilemez bir şekilde benden uzaklaşmasını izledim. Koşup onu durduramadım. Sadece baktım...

Feriha gözden kayboluncaya kadar.

Bir süre daha orada durduktan sonra adliyenin bahçesine döndüm ve arabama binerek uzaklaşmaya başladım.

<Koray arıyor...>

"Efendim.''

"Emir neler oldu öyle ya? Lütfen bana artık dava ertelenmişken tekrar konuştuğunuzu ve bu konuyu hallettiğinizi söyle artık! Lütfen."

Arkadan Hande'nin de benzer şeyler söylediğini duyuyordum.

"Veda ettik."

"Nasıl? "

"Öyle işte. Feriha vedasını etti bende bir şey diyemedim ve gitmesini izledim."

"Bravo valla. Ben daha artık ne deyim bilemiyorum size aklında ne var? Şimdi ne yapacaksın?"

"Hande haklı. Ben kaçıyorum. En iyi yapabileceğim şeyi yapacağım."

"Gitmekte kararlısın yani."

"Burada onsuz olmaktansa... Bu şehir üstüme üstüme geliyor."

"Sonunda itiraf edemediklerini itiraf etmeye başlamışsın kardeşim."

"Ama artık çok geç."

"Sen neredesin? Otelde misin? Yanına gelmemi ister misin?"

"Hayır, otelde değilim. Önce eve gidip kalan eşyalarımı toplayacağım. Oradan otele geçerim."

"Orada görüşürüz o zaman."

"Tamam," dedim ve telefonu kapattım.

Apartmanın önüne geldiğimde arabayı park ettim ve arabadan indim.

Yavaş adımlarla basamakları çıktım ve apartmana girdim.

Bir kaç dakika asansörün gelmesini bekledikten sonra yukarı çıktım.

Artık kapının önündeydim.

Şu an zile basmayı ve kapıyı heyecanla Feriha'nın açmasını öyle çok isterdim ki! Ama öyle olmadı... Cebimden çıkardığım anahtarımla kapıyı açtım.

Bu eve son gelişimdi...

Girer girmez salona baktım. Attığım her adımla sanki geçmişte bir yolculuk yapıyordum.

Geçmiş...

Bu ev anılarımızla doluydu ve sanki hepsi bana kendisini anımsatmak için yarışa girmişti.