Yağmur şiddetini artırırken bende hızlıca çantamı toplayıp otobüse doğru yürümeye basladım kulaklığımı taktımda otobüse bindim başımı cama yasladım . çift vardiya yaptıgım icin çok yorgundum gözlerimden uyku akıyordu simdi ise hastaneye gidiyordum kardeşim aren'in yanına o benim herseyimdi aren 15 yasında bır kistik fibroz hastası bende aren'in ablası Esin çiçek Arslan.
düşüncelerimden ayrıldığımda hastaneye yaklaştığımızı anladım otobüs tam hastanenin önünde durduğunda hızlıca yürümeye başladım ve her zaman bildim ezberlediğim yoldan ilerleyip aren'in odasına geldim hızlıca içeriye girdim. " özledinmi , ablanı bakıyım " aren güldü.
"ya abla."dedi. Gülüp sıkıca sarıldım. aren benım gördüğüm en güçlü kişiydi geri çekildiğimde sırıtıyor du "noldu niye pişmiş kelle gibi sırıtıyorsun?" "hiç."diyip kestirip attı " aren ben bi doktorla konuşıyım gelicem yanına." "tamam abla." Aren 15 yıldır yani doğuştan kistik
fibroz hastasıydı doktorum odasına yine bir umutla girdim umut her gün tek bi istegim vardı arenin iyileşmesi benim yanındayken yüzü hep gülüyordu peki ben o odadan çıktıktan sonra yine yüzü düşüyordu yıpranmıştı çok yıpranmıştı aile kavramı benim için arendi .doktorumuz Ceyda hanım gülümseyerek Bir şey isteyip istemedigimi sordu teşekkür edip istemediğimi söyledim sonrası yine aynıydı yine aynı acıyla çıktım o odadan .yoktu olmuyordu tedavi işe yaramıyordu .yine hızlı adımlarla aren'in odasına girdim elindeki telefonla bir viodyoya gülüyordu yanına oturup "neye gülüyorsunuz bu kadar bayım?". Gülümseyip telefonu kapattı "hiç önemli bir şey değil."
Heyecanla "ne dedi doktor?" Dedi işte tam o an canım o kadar yandıki umut bir insanın en hassas noktasıydı.gözlerindeki ışıltı yavaş yavaş söndü ve yok oldu sustum sustu sessizce oturduk dayanamayıp hızla ona döndüm " yeni bir şey üzerine çalışıyorlar hem işe yarıyormuş çoğu kişide."dedim gözlerimin içine baktı ve ben o an aren'in umut'unun tükendiğini anladım "belki."diye mırıldandı .bazen diyordumki keşke aren yerine ben olsaydım hasta .canım yanıyordu artık çok yorulmuştu gözlerindeki acı'yı görebiliyordum "biliyormusun abla bana pes etmemeyi sen öğrettin ve ben pes etmeyeceğim sonuna kadar savaşıcam." Gözlerimin içi yanmaya başladı ve gözlerimden yaşlar süzülmeye başladım " evet pes etmiycez sonuna kadar."dedim " umut aren hep umut'umuz olucak biz hep birbirimize tutunucaz".dedim
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Aden
Teen Fiction~Bu hikaye iki kardeşin zorluklara karşı direncini anlatıyor umut'un hep olucagını iyi okumalar~
