İNTİKAM 1: Karanlık Oyun

Bölüm 25

Şiddetli baş ağrısıyla gözümü açtığımda hastane odasında olduğumu fark ettim. Başımda annem ve Dilan vardı. Ikisi de bir yerlere dalmıştı ve uyandığımı fark etmemişlerdi.

"Anne," diyebildim ama acıyan boğazım sesimi fısıltı gibi çıkarmıştı.

Annemle Dilan hemen yanıma geldiler.

"Annem nasılsın?"

"İyiyim," diyebildim yine güç bela.

Annem şefkatle yüzümü okşarken Dilan da elime öpücük kondurmuştu. Üzerimden atamadığım yorgunluk hissi yüzünden gülümsemek bile zor gelmişti. Zor bela yarım ağız onlara gülümserken beni canlandıran kişi Eren olmuştu.

"Eren nasıl oldu?" dedim, aniden aklıma olanlar gelirken.

"Ameliyatta hala bekliyoruz," dedi Dilan.

Bu sırada içeri doktor gelmişti. Hangi ara çağırdı bilmiyorum ama annem çağırmıştı.

"Nasılsın bakalım?" dedi doktor sıcakkanlılıkla.

"İyiyim biraz daha."

"Sinir, stres, üzüntü. Bunlar vücudunun direncini düşürmüş. Eğer kendine bu konuda dikkat etmezsen daha ağır sonuçlar alabiliriz. Şimdi sana ilaç falan verip hasta muamelesi yapmak istemiyorum. Ama lütfen dikkat et kendine. Eğer kendi içinde halledemezsen, psikiyatri bölümüne sevk edelim seni."

"Halletmeye çalışacağım, başaramazsam dediğinizi yaparım."

"Güçlü kıza benziyorsun. Halledersin."

Bana destek oluşu sevindirmişti. Doktorun dediğini yapıp moralimi yüksek tutmaya çalıştım. En azından Eren'e kavuşmuştuk ve biliyordum ki benim kardeşim güçlüydü. Henüz yeni kavuşmuşken en tazesinden bir ayrılık acısı daha yaşatmazdı bize. Gülümsemeyle karşılık verdim doktora çünkü boğazım konuştukça yanıyordu.

"Serumun bitince hemşire çağırın, sonra çıkabilirsiniz."

Doktor dedikten sonra fark etmiştim kolumda serum olduğunu. Biraz sonra bitince hemşire gelip kolumdan serumu çıkardı. Bizde Eren'in olduğu kata çıktık.

Ali, Hasan, Ela, ablam bir tarafta sessiz sakin oturup Eren'i bekliyordu, Savaş ve abisi Yasin karşılarında aynı şekil oturuyorlardı. Savaşlara kim ne ara haber vermişti ki? Savaş'ı görünce sinirlerim alt üst olmuştu. Onunla aynı yerde dahi durmak istemiyordum ama kardeşim için dayanacaktım bu eziyete.

Savaş beni görünce ben bakışlarımı ondan kaçırdım. Daha öğlene kadar babamı savunuyor diye Eren'den bile nefret ettiğini söyleyen adam şimdi endişeli gözlerle onu bekliyordu.

Bizimkiler beni görünce nasıl olduğumu sordular. Iyiyim, dediğimde sesim pürüzlü çıkmıştı boğazımdan dolayı.

"Emin misin?" dedi Ali.

"Sadece boğazım yanıyor," dedim.

Ayağa kalkarak yanıma geldi. Elini omzuma atarak saçımı öptü.

"Yarından itibaren yüzünü böyle solgun görmeyeceğim," dedi.

"Yüzüm ne alemde acaba?" dedim yalandan sırıtarak.

"En son tiyatro oyunumuzda, konsere gidemediğin için hüngür hüngür ağladığın sahnede yüzüne yaptığın makyajın gerçek hayat versiyonu," dedi Hasan burukça gülümseyerek.

O sahnedeki makyajım dayak yemişim gibi moraran ve şişen gözlerimden ibaretti. Ha bir de ölü gibi beyaz kesilen tenimden... O kadar mı vahimdi durum yüzümde?

"Sonra Eren'in konseri ayağıma getirdiği sahnedeki gibi mi?" dedim geçmişi anımsayarak.

Oysa ne güzel değerli zamanlarmış. Şimdi ne çok özlüyordum o zamanları. Bir dilek hakkım olsa o günlere dönmeyi dilerdim tereddütsüz.

"Tamam susun ağlayacağım yemin ederim," dedi Ela ilk kez konuşarak.

Benim gözümden çoktan firar etmişti gözyaşım. Her ne kadar moralimi yüksek tutmak istesem de şu durumda olmuyordu. Sevdiğini hastane koridorunun önünde beklemek çok acıydı.

Gözüm Savaş'a kaydı. Hala beni izliyordu. Kaşlarım çatılmıştı istemsizce. O an sayıp sövmek istedim. Bağırıp öfkemi içimden atabilecekmiş gibi hissettim. Ama konuştukça yanan boğazıma bir de yumru oturmuştu. Ve en iyisi o an için sessiz kalmaktı.

Bakışlarımı çektim Savaş'tan. Yanan gözlerimden sürekli firar ediyordu yaşlarım ve Savaş'ın beni böyle görmesi kendime sinirlenmeme sebep oluyordu. Beni güçsüz görmesini istemedim. Sanki her fırsatta canımı daha çok yakacakmış gibi hissediyordum.