Kaptan Tsubasa 2:Bunu Yapmamalıydım

Bölüm 3: Gölge

Bugün antrenman yapmak için sahaya gitmeyi planlayarak evden çıktım. Yakında, üniversiteye geçeceğim için futbol çalışmalarımı aksattığımın da farkındayım ama bir süre böyle olacak. Neyse konuya döneyim,evden çıktıktan az sonra arkamdan ayak sesleri duymaya başladığıma yemin edebilirim. Ama her seferinde arkamı döndüm ve kimseyi göremedim. Hatta bir ara arkamı dönmekle yetinmeyip geldiğim yoldan geri döndüm ve yoldaki çöpün,hatta ağaçların arkasına bile baktım. Yine kimseyi bulamayınca şaşırdım ve içimi bir korku kapladı, çünkü Tsubasa bana her an herşeyi yapabilecek durumda. Bunun farkına vararak bir anda koşmaya başladım, durmayı bir an bile düşünmeden sahaya kadar koştum. Neyseki kimse yoktu. Birden rahatladım ama delirdiğimden şüphelenmeye başladım. Derken, antrenmana başladım ve uzun bir süre,2.5 saat kadar antrenman yaptım ve o anda arkamdan birşeyin hızla geçtiğini hissettim, tüylerim ürperdi. Arkama baktığımda görebileceğim şeyleri düşünerek,oraya bakma cesaretini kendimde bulamadım. Ne yapmalıyım diye düşünürken ayağımın altındaki topu aldım. Arkamdaki her kimse,elinde silah bile olsa topu ona atıp kaçacaktım. Topu sıkıca kavradım ve aniden arkamı döndüm ve bilin bakalım kim vardı. Tabiki gölgemden başka hiç kimse, hiçbir canlı yoktu. Olduğum yerde kalakaldım ciddi ciddi delirmek üzereydim. Bu şekilde antrenman yapamayacağım için ve hava biraz karardığı için hızlı adımlarla evimin yolunu tuttum. Eve vardığımda annem yemek hazırlıyordu ama kardeşim evde yoktu. O da benim gibi futbol bağımlısı olduğu için sürekli arkadaşlarıyla sahaya gider ve çoğunlukla da eve geç gelir. Alıştığımız için annemin kardeşimle ilgili sözlerine pek kulak asmadım ama annem endişeliydi. Ona her zamanki gibi geç gelebileceğini söyledim ve annem bana "anneler hisseder,sen gidip kardeşini eve getir" dedi. Mecburiyetten dolayı ayakkabımı tekrar giydim ve kardeşimin sürekli gittiği uzaktaki futbol sahasına gittim.Antrenman yaparken çok yorulmuştum. Aksilik gibi, kardeşim de sahada yoktu. Yorgunluğuma sinir de eklenince tam olmuştu. Peki ne eksik? Doğru ya arkamdan ses gelmedi. Bir o eksik olduğu için başıma gelmese tuhaf kaçardı. Hem de bu sefer daha gürültülü ve kesin bir ses duydum. Hani bir olaya şaşırdığımızda tuhaf bir ses çıkarırız ya, işte o sesi duydum ve yüksek bir sesti. Ben arkamı dönmüş, sesin ne olduğunu anlamaya çalışırken birisi az önce baktığım taraftan var gücüyle koşmaya başladı. Bu sefer yakalamak istedim. Cesaretimi çabucak topladım ve peşinden koşmaya başladım. Yakalamama ramak kala köşeyi döndü ve ben oraya ulaştığımda ortalarda yoktu. Sinirle elimi direğe vurdum ve kardeşimi bulmam gerektiğimi hatırlayıp geri döndüm. Uzun aramalar sonucu arkadaşının evine gittiğini düşündüm ve tahmin ettiğim gibi oradaydı. Ben de onu aldığım gibi eve geldim ve yemekten sonra sınav çalışmalarıma devam ettim...

✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨

Çok uzun bir ara verdim ama isteyerek değil. Arada yazmaya çalışırım. Umarım bölüm güzel olmuştur. Yorumlarınızı ve önerilerinizi bekliyorum. Oy vermeyi unutmayın 😘💜💜