Γράμματα για τους Εκείνους της ζωής μου

Χρονοπαγίδες ☆

Σήμερα κατάλαβα ότι είμαι ερωτευμένη. Σε λένε Κάπα, είσαι ντροπαλός και έχεις καστανά μάτια. Δεν έχω γνωρίσει κανέναν σαν εσένα, μου φέρεσαι όμορφα και η φωνή σου είναι πάντα ήρεμη και γλυκιά, σαν ήχος από ποτάμι. Είσαι δεκαοχτώ κι είμαι δεκάξι. Φοράω γυαλιά και σχεδόν όλα τα ρούχα μου είναι χρωματιστά, δεν ξέρω ποτέ τι να βάλω για να σε συναντήσω. Τα χρώματα μπερδεύονται στη ντουλάπα μου και στο κεφάλι μου, όλα λιώνουν το ένα πάνω στο άλλο σαν κεράκια γενεθλίων, λιώνω κι εγώ μαζί τους. Σε λατρεύω. Σημειώνω οτιδήποτε κάνουμε, θυμάμαι όλες τις επετείους, γελάω σαν χαζή όταν με λες "αγάπη μου". Σε σκέφτομαι συνέχεια, μου λείπεις, ζηλεύω τόσο πολύ που πονάω.

Ποτέ δε με αφήνουν να βγαίνω έξω αργά, οπότε σε περιμένω κι απλώς κάνουμε βόλτες κοντά στη θάλασσα. Φοράς την ίδια κολόνια κάθε φορά και μυρίζεις ωραία. Σε κοιτάζω όταν δε με κοιτάς, με κοιτάζεις όταν δε σε κοιτάω. Μ' αγαπάς, μου λες. Όλα μου τα λιωμένα χρώματα σκάνε σαν πυροτέχνημα. Μ' αγαπάς, Κάπα, το ξέρω ότι δε θα φύγεις. Το ξέρω. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να παγώσω το χρόνο. Τικ. Τοκ. Κρέμομαι ολόκληρη από μια στιγμή και προσπαθώ να την ξεκολλήσω από το ρολόι και να την κρατήσω στην τσέπη μου.

Κι εγώ σ' αγαπάω, Κάπα.

Και μετά το σκηνικό αλλάζει, η θάλασσα ξεπλένεται και βρισκόμαστε, 7 Σεπτέμβρη, στις 4 το πρωί, εγώ με τα πιο άβολα παπούτσια μου κι εσύ με μακρύ παντελόνι, να πίνουμε κρασί κάπου στο Θησείο. Εσύ να μου μιλάς κοιτώντας με, κι εγώ να σε ακούω και να προσπαθώ να καταλάβω αν είσαι ακόμα μαλάκας. Το μυαλό μου παίζει κυνηγητό με τις λέξεις που φυσάς σαν καπνό από τα πνευμόνια σου, τις χάνει ενώ φεύγουν, μπλοκάρω και δε μπορώ να σε κοιτάξω. Ξαφνικά δεν είμαι η ίδια, σε μια στιγμή ξύπνησα 22 χρονών, με αυτή τη φούστα, σαν να με ξέβρασε μια θάλασσα από χιλιάδες χαλασμένα ρολόγια. Τα κύματα σκάνε κοφτά όσο δε μιλάμε. Τικ. Τοκ. Ξαφνικά είμαι κάποια που δεν καίγεται πια αν δεν της απαντήσεις στο μήνυμα που έστειλε, που δεν ζηλεύει όσες σου αρέσουν, που δε χάθηκε ο κόσμος να μην την αγαπάς. Έχω ανέβει είκοσι ορόφους κι όσο κι αν κοιτάζω κάτω, μόλις που σε βλέπω. Κι εσύ στο ισόγειο, με φωνάζεις να πηδήξω για να' μαι πάλι μαζί σου.

Και σε ρωτάω. Γιατί να το κάνω;

Πού ήσουν όταν ανέβαινα;

Ήσουν απασχολημένος. Δε σε αδικώ, έπρεπε να ζήσεις. Να μάθεις. Να καταλάβεις τι υπήρχε στ' αλήθεια εκεί απ' όπου έφυγες με ένα κάρο παιδικές δικαιολογίες. Να κάνεις μια ολοστρόγγυλη διαδρομή και να καταλήξεις εκεί από όπου είχες ξεκινήσει. Μια πλήρη περιστροφή. Τικ. Τοκ.

Ξέρεις κάτι; Δεν είσαι κακός. Κανείς μας δεν είναι.

Απλώς, είμαστε μια θάλασσα από ανθρώπινα ρολόγια. Άλλη ώρα δείχνει ο ένας, άλλη ο άλλος. Η ώρα που δείχνεις είναι σωστή για σένα. Έχεις φτάσει εγκαίρως στο ραντεβού σου με την ευτυχία. Βλέπω την αντανάκλαση της να ρέει στη φλέβα του λαιμού σου. Έχεις φορέσει τα καλά σου και κρατάς ένα μπουκέτο λουλούδια, και κοιτάς ανυπόμονα δεξιά αριστερά, να δεις αν έρχεται. Δεξιά, αριστερά. Με κοιτάς στα μάτια. Και περιμένεις να απαντήσω. Περιμένεις να εμφανιστώ, μικρή, ντυμένη με χρώματα, αθώα, να σε πιάσω από το χέρι και να φύγουμε.
Κι εγώ δε σε κοιτάζω καν. Προσπαθώ να φτιάξω το ρολόι μου. Οι σούστες εκτοξεύονται μέσα από τα πλευρά μου γδέρνοντας με, τα γρανάζια έχουν κάτσει βαριά στο στομάχι μου σαν βράχοι. Πονάω. Και δε θέλω να στο δείξω. Δε σε εμπιστεύομαι. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Άργησα στα ραντεβού μου με όλους σας. Κι εσείς φύγατε.

Τικ. Τοκ. Δεν είμαι πια ερωτευμένη μαζί σου. Τικ τοκ, δε σε θυμάμαι. Τικ τοκ, δεν έχω πια τι να σου πω.

Δεν ξέρω αν είμαι αυτή που περιμένεις. Ούτε αυτή που θυμάσαι. Είμαι απλώς η Εγώ. Μπερδεύω τα λόγια μου όταν είμαι αγχωμένη, φοράω πάντα τακούνια και μου αρέσει να χορεύω κρυφά. Όταν κάποιος στεναχωριέται, γίνομαι αστεία για να γελάσει. Όταν θυμώνω, γράφω. Όταν μου λένε ότι είμαι όμορφη, χαμογελάω. Έχω κρεμασμένο στα κλειδιά μου ένα κοχύλι, το ημερολόγιο μου είναι ακόμα ροζ και πάντα φοράω ένα τυχερό σκουλαρίκι στο αριστερό αυτί μου. Κρυώνω εύκολα και έχω κακή ισορροπία όταν περπατάω. Είμαι αμήχανη όταν δε σε ξέρω, γι' αυτό και δε σε κοιτάω. Όμως χαίρομαι που σε γνωρίζω. Αλήθεια. Αυτή είμαι. Μην με παρεξηγείς.

Χάρηκα που σε γνώρισα. Όμως, ξέρεις κάτι;

Δε θα χαρώ καθόλου να σε αναγνωρίσω.

~2019