Γράμματα για τους Εκείνους της ζωής μου

Update ☆

Γειά σου Α. Η Αριέλλα είμαι. Η περίεργη τύπισσα με το ίδιο όνομα με σένα, που την κορόιδευαν όλοι στο γυμνάσιο, και στο λύκειο είχε παχύ αϊλάινερ και υφάκι. Αυτή που έμοιαζε να έχει πηδηχτεί με 10 άτομα (γιατί τότε τους ενδιέφερε όλους πολύ αυτό) αλλά στην πραγματικότητά δεν είχε νιώσει ούτε το μισό απ' το παλούκι που της πήρε τελικά την παρθενιά για πάντα στα 21 της. Η Αριέλλα που ερωτευόταν εύκολα και έλεγε ψέματα στη μάνα της για να σε συναντήσει. Η Αριέλλα που δεν είχε πιει ποτέ της, και πάλευε να καλύψει τις πιπιλιές σου με μεϊκάπ, για να μην την πάρουν χαμπάρι. Η φοβισμένη Αριέλλα. Η μικρή που έτρεμε στα χέρια σου καθώς την άγγιζες. Που αναρωτιόταν τι αισθάνεσαι καθώς τη γύριζες σπίτι της την ίδια μέρα. Η Αριέλλα για την οποία δεν ένιωθες τίποτα.

Από κει που λάτρευα να μπλέκω με σένα και με άντρες του είδους σου, άντρες αδιάφορους που δε νοιάζονται για μένα, μυστηριώδεις μαλάκες με υπέροχα μάτια και κολλήματα με πρώην γκόμενες τους, απροσδόκητα, έγινα πολλά πράγματα που δε φανταζόμουν ότι θα γίνω. Έγινα η μεγαλύτερη έκρηξη που γνωρίζω. Άνθισα τόσο έντονα, που έβαλα φωτιά σε ο,τι πέθαινε γύρω μου. Καθώς συζητάμε, δε βρίσκω πουθενά εκείνη που ήξερες. Ούτε κι εσύ. Κι ας μην την ψάχνεις. Σε πιάνω αδιάβαστο. Σε πιάνω να μη μπορείς να μου δείξεις τους στίχους σου. Ο αιώνιος μυστήριος Α., ο Αχιλλέας του βιβλίου μου, με τον απόμακρο χαρακτήρα. Αυτός που σκότωσε τη Μάγια μου πριν καλά το καταλάβει, κι έρχεται τώρα και ζητά συγχώρεση υποσυνείδητα. Αυτός που την πόνεσε τόσο, που την πήγε ένα βήμα παραπέρα. Που έδωσε υπόθεση στο βιβλίο της. Κι εγώ τι να του πω τώρα; Τώρα που δεν τον αγαπάω πια; Τώρα που η μόδα του έχει περάσει;

Τι έγινε Ά.; Παλιά μου έλεγες να κατέβω νύχτα στην είσοδο του σπιτιού μου. Σου έλεγα όχι και μ' έλεγες κότα. Τώρα φοβάσαι να μου δείξεις τους στίχους σου; Φοβάσαι μην "εκτεθείς"; Μη σε κρίνω; Μην πληγωθείς; Φοβάσαι εμένα, Α.; Το κοριτσάκι που δεν είχε κάνει σεξ στα 17 του και δεν κάπνιζε ποτέ; Είναι θέμα χαρακτήρα άραγε; Μήπως δεν ανεβήκαμε τα ίδια σκαλοπάτια; Μήπως απλώς είμαι μια τρελή που πετάει την αλήθεια της στη μούρη κάθε ανυποψίαστου περαστικού; Μήπως είμαι ακόμα μικρή, Α., απλά η μικρή που δε σ' αγαπάει πια;

Δεν είμαι μικρή, Α. Οφείλω να το ξεκαθαρίσω. Μικρή είμαι μόνο για όσους με επέλεξαν, κι εσύ με είχες πετάξει στα σκουπίδια με τόση φόρα, που σε πόνεσε ο καρπός σου. Τώρα πια είμαι απλά ο,τι βλέπεις. Ο,τι υπέροχο δε θα μπορέσεις ποτέ να έχεις. Τώρα έμαθα. Και είναι πολύ αργά για όλους σας. Δεν είμαι πια πρωταγωνίστρια σε ένα βιβλίο. Δεν καταφεύγω πουθενά για να επιβιώσω. Τώρα είμαι το επίκεντρο της ζωής μου. Γράφω την ιστορία μου απλά περπατώντας στο δρόμο. Απλά χορεύοντας με τον αέρα. Τώρα δε χρειάζομαι δράμα. Δε χρειάζομαι πόνο. Ξέρω τι μου έχει δώσει ο πόνος, και τι μου έχει πάρει. Τώρα είμαι ένα χάος από χρώματα. Διάλεξε το αγαπημένο σου, αλλά αυτό δε με ορίζει. Πες με μουτζούρα , πες με ασθένεια, πες με τεχνικό σφάλμα. Εγώ θα αναπνέω μέσα σε αυτό τον κόσμο. Θα πάλλομαι. Έχω γίνει οι σελίδες μου. Τα ποιήματα μου. Οι στίχοι μου ισορροπούν πάνω στα τακούνια μου. Ο λυρισμός μου μπλέκεται στα μαλλιά μου σαν την άνοιξη.

Τώρα είμαι αναμφισβήτητα, αμετανόητα εγώ. Ήμουν σίγουρη πως θα σας βρω εδώ.

Χάρηκα. Ελπίζω να τα ξαναπούμε.

~2021