03.11.2020
Soğuk zeminin sessizliğinde sırtımı yere verdim. Yorgunluktan yıpranmış kirpiklerim çoktan birbirine karışmıştı, gözlerimi karanlığa kavuşturmayı diliyordum. Acının somut haliyle koluma yayılan sancı ile dişlerimi sıktım son anlarıma şahitlik ediyordum belki de. Çaresiz ve güçsüzdüm, kaçmaktan başka elimden ne gelirdi ki?
Ben hayatın tüm zorluklarına göğüs gerecek kişi değildim zaten, kırılgandım, nahiftim. Hayat benim için sonumu getirmek istediği bir ızdıraptan fazlası değildi. Geride kimsem yoktu, beni arayacak kimse yoktu. Belki tanrının melekleri beni sarardı, rahat hissettir ve şefkat gösterirdi. Belki...
