◄[SM/SEQ/AU!]► MEZAR PARTISI® (NO.II) | #thriller (✓)

◄ [MP:2] - BÖLÜM 32 ►

(Simge - Üzülmedin Mi?)

(Bilgilendirme: Öpüşme gifidir. -Erotik değil, zaten o kadar ileri derece bir şey olmadığından açık yazdım. Öpücük yazsaydım emoji gibi düşünülürdü-)

(Bilgilendirme: Yeni kitap yayımda. -Hangisiydi bilmiyorum, muhtemelen silinenlerden birisidir.-)

👁‍🗨: "Hatalarımla sev beni. Lütfen... Zaman geçtikçe farkına varacağım neden yüreğine sığamadığımın."

[x]

(2 Gün Sonra...)

Araçtan inen Jennie, karşısında gördüğü büyük villayla elini ağzına kapattı. "Lee, burası-"

"1 haftalık tatilimizi burada geçireceğiz." Bay Lee valizleri kapıya taşımaları için adamlarına işaret verirken Jennie bahçeye girdi. Bej renginde duvarları ve kapısı olan büyük villaya hayranlıkla baktı. "Tanrım..."

Villaya girdiklerinde Jennie etrafa baktı.

Sola doğru büyük ve geniş bir salon, son model mobilyalar, pahalı tablo ve biblolar, ince ipekten halılar, mermer zemin, ve daha bir çok detay villayı oldukça hoş gözüktürüyordu.

Jennie bir an afalladı.

Geçmişinde bir ekmek alacak kadar parası bile yokken şimdi bu kadarı fazla değil miydi? Çok, çok fazla gelmişti.

'Toprağa basmaya alışık çıplak ayaklar, soğuk kaldırım taşlarında diken üzerindeymiş gibi dolaşır,' derlerdi. Haklı bir sözdü. Tıpkı narin ayakları toprağa basınca otların tenine değmesinden rahatsız olan bir soylu gibi.

Jennie kendini bu kadar mal varlığına yabancı hissediyordu.

[xxx]

Evin kapısını aralayıp salona giren Taehyung, arkasından kapattığı kapıdan başını çevirdi ve elindeki anahtarları portmantonun komodinine koyduktan sonra ceketini astı. Merdivenlere yönelip odasına çıktı. Üzerindeki beyaz gömleğini çıkarırken boynunda izi kalmış genç kızın koyu kırmızı rujunun lekelerini fark etti.

Duraksayarak çekmeceden aldığı ıslak mendili açtı ve içinden bir tane çıkararak boynundaki lekeleri temizledi.

[MP2]

Jennie adımlarını sol tarafında kalan merdivenlere yönlendirdi ve usulca üst kata çıktı. Etrafa bakınırken karşısına çıkan ilk odaya girdi ve arkasından kapıyı kapattı.

Derin nefesler alarak sırtını kapıya yasladı birkaç saniyeliğine. Doğrularak yatağa doğru ilerleyip oturdu ve dirseklerini dizlerine koyup elleriyle yüzünü kapattı.

Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.

Bu kadarı ona çok fazla geliyordu. Belki saçmaydı bulunduğu durum, fakat içi yanıyordu ve hak etmediği bir şeyi yaşıyor olması canını yakıyordu.

İçinden konuşuyordu kalbiyle. "Keşke," diyordu kalbi. "Keşke bütün bu işkence bitse."

"Önceden fazlasıyla zorluk çektim, yeteri kadar bedelini ödedim. Artık eskiyi bırakma zamanı." Dedi zihni kalbini susturarak. "Küçük bir çocuk olamazsın, olmayacaksın."

"Küçük bir çocuk olmak gurursuz olmaktan iyiyse, evet olacak!" Diye haykırdı kalbi. "Bile bile canı yana yana diken üzerinde yürüyemezsin, Bay Lee'yi de işini de bırak ve kendine sakin bir hayat kur. Lütfen..."

Zihni şiddetle reddediyordu. "Hayır, önceki gibi sefil bir hayatın olmayacak artık. Bir sürü paran var, istediğini yapacak ve insanlara komutlar vereceksin. Onlar seni yönettiler geçmişte, ama artık sen onları yöneteceksin! Adaleti kendi içinde sağlayacaksın ve bunu dışına vuracaksın! Elindeki imkanı tepemezsin!"

Jennie gözlerini sımsıkı yumarak yaşlarını akıttı.

Paraya ihtiyacı olsa bile, bu şekilde olmak istemiyordu.

"Zorundasın, kendine gel ve aşağı in!" Dedi zihni bağırarak.

"Zorunda değil! Anlamıyorsun, öyle olmak istemiyorum!" Diye bağırdı kalbi.

Yutkunarak dışarıya çevirdi başını. Ayağa kalkıp camdan dışarı baktı.

Keşke, keşke böyle olmasaydı. O hala aynı yerde bırakılıp giden terk edilmiş ve yarım kalmış küçük kızdı. Elinde kırık kalbinin parçalarıyla kendini insanlardan korumaya çalışan masum bir kız çocuğuydu.

[MEZAR PARTISI: IKINCI KITAP]

"Aşırı duygusal oldu şarkıyla..."