Γράμματα για τους Εκείνους της ζωής μου

Τοξίνες ☆

Όχι, Γάμα. Δε λέω ψέματα. Είσαι όλο και πιο όμορφος στα ηλίθια μάτια μου. Κάθε γαμημένη μέρα.

Είμαι μόνη μου εδώ μέσα. Τώρα το πήρα χαμπάρι. Έχω μόνο εσένα.

Ο τύπος που κάθεται δίπλα μου αλλάζει συνεχώς σταυροπόδι και με έχει πιάσει το κεφάλι μου. Γάμα, δεν τη δικαιολόγησα. Για εκείνη την κοπέλα λέω, που τσακωθήκατε μπροστά μου και τη χαρακτήρισες "αναξιόπιστο τσουλί". Απλώς με έχουν πει κι εμένα τσουλί, ρε Γάμα. Δεν ήταν ωραίο. Συγνώμη, Γάμα. Ήμουν κι εγώ ένα τσουλί. Ένα καθόλου αναξιόπιστο τσουλί. Αλλά ακόμα κι έτσι, με είπαν.

Κοιτάζω κάθε αδύνατη γκόμενα στο δωμάτιο και σε φαντάζομαι μέσα της. Θα τρελαθώ, Γάμα. Έχασα 4 κιλά. Γάμα, αυτή τη φορά θα γίνω ένας πραγματικός σκελετός. Θα γίνω πανέμορφη. Όχι για σένα. Για μένα. Είσαι απλά η αφορμή.

Έκλαιγα όλο το απόγευμα, Γάμα. Το καταλαβαίνεις; Όλο το απόγευμα. Τα μάτια μου έσταζαν στο αυτοκίνητο... Ακόμη στάζουν.

Βοήθεια, Γάμα, ζαλίζομαι. Μου έχει βγει τόσες φορές να σε πω "μικρέ", αλλά δεν κολλάει από πολλές απόψεις. Είσαι ένα μικροσκοπικό πλάσμα που έζησε δεκαετίες πριν ακόμα γεννηθώ. Σε νιώθω όμως μικρό, Γάμα. Κι ανώριμο. Έχεις εύθραυστο, μαλακό δέρμα, κι η ψυχή σου είναι γεμάτη πληγές. Το πύον τους ακόμα σε πνίγει πριν κοιμηθείς. Δε θα στο παίξω γιατρός. Απλώς νιώθω μια ανεξέλεγκτη επιθυμία να σε πάρω αγκαλιά όταν νευριάζεις. Όταν μιλάς. Όταν χαίρεσαι.

Μαλακίες. Αριέλλα, σύνελθε.

Μικρέ Γάμα. Πάρε με από όλους όσους με κοιτάνε. Δε θέλω να είμαι εδώ. Θα μου άρεσε να βλέπουμε την αγαπημένη σου ταινία τώρα. Κάπου αλλού.

Δεν τους μπορώ ρε Γάμα. Τους ακούω σχεδόν να μιλάνε για μένα από μακριά. Τους βλέπω να με κοιτάνε. Η μισή μου ζωή φυλακισμένη σε ματιές πεινασμένων αντρών. Κι η άλλη μισή κλεισμένη στη γυάλα της απαξίωσης τους. "Μπαζόλα". "Κωλοχοντρή".

Όταν λες μια γυναίκα χοντρή, νιώθω περίεργα, αλλά δε στο λέω. Ο παρελθοντικός εαυτός μου θα σε αηδίαζε. Φαίνεσαι να μην υπήρξες ποτέ αντικείμενο χλευασμού, μικρέ Γάμα. Φαίνεται σαν να έχεις μάθει να πετάς ασήμαντες κατ' εσέ λέξεις καταπάνω σε άσχημα άτομα. Η παλιά Αριέλλα μέσα μου μαζεύεται σε μια γωνία πληγωμένη. Γάμα, αν μου επιτρέψεις να σου μάθω οτιδήποτε, θα σου μάθω πρώτα να αποτινάξεις την εμφάνιση από την κρίση σου. Μα ίσως τότε, να μη με γνώριζες ποτέ... Συνέχεια μου λες πόσο όμορφη ήμουν όταν ήρθες και μου μίλησες. Συνέχεια μου λες πόσο όμορφη είμαι, ενώ μιλάω. Παρατηρείς διαρκώς το δέρμα μου, ενώ εγώ σου δείχνω τι κρύβεται κάτω από αυτό. Δε μοιάζουμε, Γάμα. Δε μοιάζουμε καθόλου.

Πού είσαι γαμώτο; Που είσαι τόση ώρα;

Να πάνε να γαμηθούν όλοι, Γάμα μου. Όμορφο, μικροσκοπικό μου πλάσμα. Όλοι. Κι αυτές που σου μίλησαν άσχημα, κι αυτοί που με πληγώνουν, κι οι κουτσομπόληδες, κι όλοι. Όλοι. Θέλω να μείνουμε ξανά μόνοι εδώ. Να μιλήσουμε και να μας πάρει ο ύπνος. Θέλω να πιούμε πολύ μαζί. Αυτό θέλω, Γάμα, κι ανάθεμα κι αν ξέρω πώς το λένε.

Φοβάμαι να σηκωθώ, αλλά κατουριέμαι.

Τι μαλάκας ο τύπος ο ψηλός, μου κάνει και παιχνιδάκια και δε με αφήνει να περάσω. Άντε γαμήσου κι εσύ βρε παπάρα, θέλω να κατουρήσω.

Γάμα. Πώς αλλιώς θα μπορούσα να σε πω; Δεν έχω νιώσει ποτέ τίποτα ερωτικό για κανέναν Γάμα. Ξέρω μόνο ότι αν είχα γεννηθεί αγόρι, θα με ονόμαζαν έτσι. Ήταν ο παππούς μου. Πέθανε από καρκίνο. Ήταν ο καλύτερος παππούς του κόσμου, ήταν ο άντρας της πορσελάνινης γιαγιάς μου. Γάμα, κουβαλάς ένα όνομα που με πονάει.

Δεν πρέπει να κλάψω. Όχι εδώ. Όχι τώρα.

Γάμα. Γάμα. Γάμα. Θα πω το όνομα σου μέχρι να σου ακούγεται σαν μια τελείως άγνωστη λέξη. Θα το πω μέχρι να σταματήσει να με πονάει. Θα το πω μέχρι να νιώσεις μοναδικός. Θα σε κάνω να διαβάζεις αυτό το μεθυσμένο κείμενο ξανά και ξανά. Θα αποτυπώσω στις λέξεις το άρωμα σου όταν γνωριστήκαμε. Θα με θυμάσαι, Γάμα. Όπως, ίσως, κι εγώ.

Τι ευάλωτο κείμενο, γαμώ το κέρατο μου. Κάποιος να μου χώσει ανάποδη να συνέλθω. Το έχω χάσει τον τελευταίο μήνα. Κάτι δεν πάει καλά.

Γάμα, νιώθω να είμαι η προσωπική σου νεράιδα. Τα δάχτυλα μου παίζουν άρπα πάνω στις λεπτές φλέβες των χεριών σου, το κεφάλι σου γέρνει πίσω, χαλαρώνεις... Για κάτι τέτοια λεπτά χάνω το μυαλό μου, Γάμα. Κλείνουμε τα μάτια και πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να συγχρονίσει το ρυθμό της ανάσας του με τον δικό σου. Νιώθω πως θα πνιγώ... Μήπως το πρόβλημα μας με τους άλλους είναι πως χάνουμε την ανάσα μας σε μια προσπάθεια να φτάσουμε τη δική τους;

Κι αν θέλω να πνιγώ, Γάμα;

~2019