5 μήνες αργότερα
Μύριαμ
Είχαν περάσει πέντε μήνες από τα τελευταία γεγονότα.
Πραγματικά ήμουν ευτυχισμένη. Μετά από πολύ καιρό.
Με τον Στέφανο είμαστε τέλεια. Δεν τσακωνόμαστε για τίποτα.
Περίεργο θα έλεγε κανείς.
Με τον Φίλιππο μιλάμε σε καθημερινή βάση και χάρηκε όταν έμαθε ότι ήμουν καλά και πως με τον Στέφανο έχω σχέση.
Βασικά..προσπάθησε να χαρεί διότι έχει αισθήματα ακόμη για εμένα.
Αλλά από τη στιγμή που εγώ είμαι χαρούμενη είναι και εκείνος.
"Μύριαμ θα βγούμε σήμερα;"
"Δε ξέρω ρε Γαβριέλα. Δεν έχω και πολύ όρεξη."
"Έλα ρε έχουμε τόσο καιρό να βγούμε."
"Ναι αλλά πρέπει να μπούμε σε μια σειρά. Δίνουμε πανελλήνιες."
"Ωχου μη με σκααας."
"Καλά θα το σκεφτώ."
"Θα το δεχτώ για τώρα."
Οι υπόλοιπες ώρες στο σχολείο κύλησαν ομαλά.
Για την ακρίβεια όχι και τόσο ομαλά. Στο σχολασμα ήρθε και με βρήκε η Άννα.
Το 'καλο' κορίτσι του σχολείου.
"Εμ συγγνώμη θέλω λίγο να σου πω." είπε με ένα ύφος πιο ξινό και από γιαούρτι.
"Θα είσαι εντάξει;" με ρώτησε η Γαβριέλα.
"Ναι πήγαινε. Θα τα πούμε μετά."
"Οκευ τσαοοο." είπε και έφυγε
"Λέγε τι θες γιατί δεν έχω και χρόνο."
"Δε θα σε καθηστερήσω πολύ. Θέλω να μείνεις μακριά από τον Στέφανο."
Εξ κιουζ μι; Πες μου ότι ξέρει για την σχέση μας τώρα να τρελαθώ.
Μα είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί.
"Εμ συγγνώμη, αλλά δε σε καταλαβαίνω. Ούτε καν..που ασχολούμαι...μαζί του." προσπάθησα να πω.
Ναι καλά μας έπεισες.
"Σε έχω δει πως τον κοιτάζεις κουκλίτσα μου. Για αυτό πρόσεχε μη στα βγάλω τα ματάκια. Καπίς;"
"Ναι ότι πεις. Άντε γεια."
Επιτέλους έφυγα από εκεί μέσα.
