Κι από τότε, δεν ξαναείπα εκείνη τη λέξη. Μια λέξη, με την οποία ήταν πάντα συνδεδεμένος εκείνος.
Για μένα, αυτό δεν ήταν ποτέ μια απλή λέξη. Ήταν ολόκληρη η θεωρία ενός συναισθήματος. Κάτι για το οποίο άξιζε κανείς να παλέψει, και να πεθάνει.
Αλλά εμένα, μ' αυτή τη λέξη δε μ' έπαιρνε άλλο. Έπρεπε κάποια στιγμή να διαγράψω αυτή τη λέξη. Μου στοίχισε τα πάντα, και βγήκα χαμένη από αυτήν.
Τελικά, εκείνος έφυγε.
Ποιος ξέρει αν θα τον ξαναδώ ποτέ...
Ο δολοφόνος μου, το αγόρι με το μωβ φούτερ, το παιδί εκείνης της φωτογραφίας, ήταν πάντα από την άλλη πλευρά του τζαμιού που μας χώριζε. Χτυπούσα το τζάμι, έπεφτα μ' όλη μου τη δύναμη πάνω του, πονούσε το σώμα μου, με διέλυσα. Αλλά μάταια. Όταν το τζάμι έσπασε, εκείνος δεν ήταν πια εκεί.
Κι εγώ, νεκρή πάνω στα θρύψαλα, να συνειδητοποιώ πόση καταστροφή χωράει σε μια τόσο μικρή λέξη.
~2011
YOU ARE READING
Γράμματα για τους Εκείνους της ζωής μου
Non-FictionΤα ονομάζω "παράπλευρα". Γιατί αυτό είναι. Παράπλευρες απώλειες στον έρωτα. Εσφαλμένοι κωδικοί. Άντρες που δεν ήταν ποτέ δικοί μου, που πάλεψαν να με χωρέσουν στην παλάμη τους, κι εγώ σαν άγρια άμμος, ξεγλίστρησα κι έπεσα πάνω σε δύο σελίδες καλοκαί...
