Γράμματα για τους Εκείνους της ζωής μου

Μ. ☆

Ξέρω ότι, αν μια μέρα μάθεις, δε θα με συγχωρέσεις ποτέ που σε αγάπησα από μακριά. Η ανθρώπινη φύση σου, διψασμένη για αγάπη, θα δακρύσει και θα σπάσει.

Σε βλέπω ακόμα στο όνειρο μου. Ακόμα βλέπω ότι σου μιλάω. Ακόμα ψάχνω τρόπους να σε πλησιάσω. Να περάσω, δήθεν τυχαία, στην απέραντη όχθη. Αυτή της ζωής σου.

Σ' αγαπάω Μ. Το πιο παράλογο "σ' αγαπώ" που έχω πει, είσαι εσύ. Σ' αγαπώ, και δεν έχω αγγίξει το δέρμα σου. Δεν σε έχω μυρίσει καθώς κοιμάσαι. Δεν έχω ψιθυρίσει κάτι στο αυτί σου. Δεν ήμουν ποτέ τίποτα σαν τον έρωτα που έζησες. Έχω αψηφήσει μια για πάντα τα δεδομένα της ανθρώπινης αγάπης. Σ' αγαπώ και δε σε είχα ποτέ. Σου έχω μιλήσει τόσες φορές που πλέον είσαι δικός μου. Είσαι το δικό μου φάντασμα. Για πάντα, το δικό μου μυστικό. Μ., φοβάμαι. Δεν εμπιστεύομαι το χρόνο. Ίσως με πατήσει νταλίκα αύριο. Ίσως διαγνωστώ με καρκίνο, ίσως με σκοτώσουν, ίσως με σκοτώσω, όπως τόσο όμορφα προβάρω χρόνια τώρα. Γι' αυτό, κράτα το γράμμα μου. Αγάπησε, έστω, την προχειρότητα του. Το μεθύσι του. Την αλήθεια του. Αφού δεν θα αγαπήσεις εμένα ποτέ. Κι αυτό, γιατί δεν είσαι έτοιμος. Τι ειρωνεία... Εγώ να καίγομαι, κι εσύ να μην ξέρεις τι θα πει φωτιά. Πάντα έτσι ήσουν, Μ. Μικρός, ανέμελος. Σαν τα αστέρια που κυνηγάω από παιδί. Ένιωσα ολόκληρο το είναι μου να απλώνεται σαν δίχτυ. Μα δε σε έφτασα, Μ. Δε σε έφτασα.

Έλα να με βρεις. Όχι επειδή είσαι περίεργος. Όχι επειδή ξέμεινες από ταξίδια. Αλλά μόνο όταν θα έχεις ανάγκη από αλήθεια.

Εγώ, εδώ θα είμαι. Με όλα μου τα χειρόγραφα, σκοροφαγωμένα, και θα σε περιμένω.

Και, σου υπόσχομαι. Θα έχουμε χρόνο.

~2019