The Traitor and a Liar

Rozdział VII

Severus nie przepadał za spotkaniami towarzyskimi, ale jak mus to mus. Nie potrafił odmówić Narcyzie, więc stał teraz przed lustrem, zapinając szatę, tak, by zakryła opatrunek na szyi.

— Jesteś gotowy? – zapytała zza drzwi.

— Tak – odparł, wpuszczając ją do sypialni. Wyglądała przepięknie. Czarna długa suknia opinała jej smukłą talię i zgrabne biodra. Pierwszy raz, od dłuższego czasu, na twarzy Narcyzy zagościł delikatny makijaż, a jasne kosmyki nie plątały się już przy twarzy.

— Jak wyglądam?

— Ślicznie – mruknął, zdając sobie sprawę, że nie jest w stanie zdobyć się na nic więcej. Blondynka uśmiechnęła się niepewnie i nerwowo zawinęła między palcami długą wstążkę. Severus posłał jej pytające spojrzenie.

— Zawsze... zawsze wiązałam włosy Lucjuszowi i... — Spuściła oczy, nie wiedząc co powiedzieć. Usiadł na skraju łóżka, pozwalając Narcyzie robić co tylko chciała. Uśmiechnęła się szeroko i delikatnie wsunęła palce w jego czarne kosmyki, a Severus przypomniał sobie czasy, kiedy to matka spinała mu włosy, by nie wpadały do kociołka.

W przeciwieństwie do Elieen, blondynka zrobiła to bardzo delikatnie. Mężczyzna otrzepał się jak mokry pies, a brak kosmyków, za którymi można by ukryć emocje, była dla niego co najmniej niekomfortowa.

Do Worrington był kawałek drogi, a więc jedynym wyjściem pozostała teleportacja. Severus wziął eliksiry przeciwbólowe, mając nadzieję, że chociaż trochę pomogą, a Narcyza kurczowo zacisnęła ręce na jego ramieniu, błagając Merlina by nic się nie stało.

Pojawili się nieopodal cmentarza. Severus zachwiał się na nogach, nie mogąc złapać oddechu, ale w miarę upływu czasu, palący ból mijał.

— Na pewno już dobrze? – zapytała po dłuższej chwili.

— T-tak... – przytaknął, biorąc głęboki wdech. Narcyza rozejrzała się dookoła, zastanawiając w którą stronę powinni iść, a nim się zorientowała, Snape zdążył się już wyprostować, a teraz niepewnie zaproponował jej swoje ramię. Uśmiechnęła się delikatnie, i przyjęła zaproszenie, wsuwając rękę pod bark bruneta.

Morze było dzisiaj spokojne, a szum fal uspakajał zszargane myśli Narcyzy. Przeszli przez zarośniętą polankę, a gdy weszli między drzewa, ich oczom ukazały się bramy cmentarza, przystrojone najpiękniejszymi kwiatami, jakie blondynka kiedykolwiek widziała.

— Pani Malfoy – skłonił się przed nią Marcus Flint. – Jak dobrze panią widzieć.

— Ciebie również – odparła grzecznie. – Pamiętam jeszcze jak byłeś kapitanem drużyny... – rozmarzyła się, wspominając syna. – Najszczersze kondolencje... — Spuściła głowę i otarła łzy wierzchem dłoni.

— Profesor Snape? – zapytał, nie do końca wierząc własnym oczom.

— Ciebie też dobrze widzieć, Flint – mruknął oschle jak zawsze. Stojący przed nim młody człowiek ani trochę nie przypominał nastolatka, którego Severus zapamiętał ze szkoły. Marcus skłonił się przed nauczycielem uprzejmie. Ten, odpowiedział mu tym samym i wszedł z Narcyzą na cmentarz.

Pogrzeb był naprawdę okazały. Po uroczystości, zebrani zostali zaproszeni na poczęstunek, a Severus zajął bezpieczne miejsce za plecami Narcyzy, starając się uniknąć wszelkich rozmów z arystokratami, do których ani trochę nie pasował.

— Pójdziemy jutro do Lucjusza?

— Dobrze – przytaknął, ciągnąc się za blondynką. Rany, zaczynały już nieprzyjemnie piec, jednak Snape starł się nie zwracać na to uwagi. – Gdzie on jest w ogóle pochowany?