<< Λοιπόν.... >> συνέχισε να λέει << σε μισή ώρα φεύγω θα σε πάω πρώτα στο σπίτι σου οπότε ετοιμασου. >> της είπε και άφησε την κούπα κάτω. Και έβαλε το εισιτήριο στην τσέπη του. << όχι θα έρθω μαζί σου μέχρι το αεροδρόμιο. >> είπε αποφασίστηκα και πήγε στο σαλόνι για να βάλει το μπουφάν της και τις μπότες της. << δεν χρειάζεται >> της είπε ο Χάρυ καθώς εμφανίστηκε μπροστά της και πήρε να βάλει το μπουφάν του. << χρειάζεται >> είπε χωρίς να τον κοιτάξει και συνέχισε με νευρικές κινήσεις να ντύνεται. << βρέχει πολύ έξω Πως θα γυρίσεις? >> << με ταξί >> είπε η Λία και σηκώθηκε από τον καναπέ για να φύγουν. Ο Χάρυ πήρε την Βαλίτσα του βγήκε πρώτα η Λία και πίσω της ο Χάρυ. Αφού κλείδωσε πήγαν τρέχοντας στο αυτοκίνητο μιας και που έβρεχε πολύ. Αφού μπήκαν μέσα ξεκίνησε το αυτοκίνητο ο Χάρυ για να φύγουν. Στη διαδρομή δεν μιλούσαν απλά ο Χάρυ πήρε το χέρι της Λία και το κρατούσε. Φτάσανε λοιπόν. Μπήκαν μέσα στο αεροδρόμιο. Ο Χάρυ άφησε την βαλίτσα του κάτω και γύρισε την Λία ώστε να την κοιτάει << Λοιπόν ζωή μου σ'αγαπάω πολύ να το θυμάσαι πάντα αυτό. Όταν σου λείπω να θυμάσαι πως είμαι δίπλα σου. Όχι με το σώμα. Αλλά με την καρδιά και το μυαλό. Σου υπόσχομαι να μην αργήσω πολύ. Θα μιλάμε και μέσο Skype ψυχή μου. Μην σκέφτεσαι αρνητικά. Ποτέ μην το κανείς αυτό και να θυμάσαι πως ότι και αν γίνει θα έρθω να σε βρω και να σε αγκαλιάσω έστω και αν είναι η τελευταία φορά που σε έχω στην αγκαλιά μου >> είπε και την αγκάλιασε σφιχτά. Η Λία δεν μίλησε μα ξεκίνησε να κλαιει έντονα χωρίς να σταματάει. << σ'αγαπάω παρά πολύ ζωή μου. Θα σε περιμένω. >> του είπε και για μια τελευταία φορά βυθίστηκε στην αγκαλιά του. Δεν ήθελε να τελειώσει ποτέ όλο αυτό. Τον φίλησε δυνατά και χώθηκε πάλι στην αγκαλιά του. << πρέπει να φύγω >> της είπε κ η Λία τον άφησε Σκουπίζοντας ότι δάκρυα μπορούσε να μαζέψει μα μάταιο καινούρια έκαναν την εμφάνιση του << σ'αγαπάω >> του είπε με τρεμουλιασμενη φωνή << και εγώ σ'αγαπάω >> της είπε και την χάιδεψε απαλά στο μάγουλο. Γύρισε και έφυγε. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα είχε χαθεί μέσα στο πλήθος. Δεν τον έβλεπε στον ορίζοντα πια. Προσπάθησε να σταματήσει για λίγο να κλαίει και βγήκε έξω για να πάρει ταξί. Αφού βρήκε διαθέσιμο είπε γρήγορα την οδό του σπιτιού της. Στον δρόμο κοιτούσε έξω από το παράθυρο φέρνοντας πολλές αναμνήσεις στο μυαλό της και ξεκίνησε πάλι να κλαιει. << δεσποινης είστε καλά? >> ρώτησε οδηγός καθώς την κοιτούσε μέσα από τον καθρέφτη. << ναι Ευχαριστώ >> είπε η Λία και σκούπισε λίγο τα δάκρυα της. Καθώς έφτασε σπίτι της. Πλήρωσε τον ταξιτζή και βγήκε έξω. Προχώρησε γρήγορα προς το σπίτι της και μπήκε μέσα. << Τονη που είναι ο μπαμπάς και η μαμά ? >> είπε η Λία καθώς μπήκε μέσα και είδε μόνο τον μικρό να κάθεται στον καναπέ. << πήγαν να σε βρουν >> είπε ο Τονη αλλάζοντας κανάλι στην τηλεόραση. Η Λία έβγαλε το κινητό από την τσέπη και είδε πως είχε εξήντα κλείσεις στο κινητό της από τους γονείς της. Μα το είχε στο αθόρυβο από χθες. Πήρε την μαμά μα δε τον σήκωσε ούτε ο πατέρας της. Άφησε το κινητό στο τραπέζι και πήγε να κάνει ένα ντουζ. Ξεκίνησε να κλαίει πάλι κάτω από το ζεστό νερό. Μα σταμάτησε. Βγήκε έξω και ντύθηκε. Πήρε το κινητό της και πήγε να ξαπλώσει. Δυσκολ.εύτηκε πολύ να κοιμηθεί γιατί σκεφτόταν τον Χάρυ. Ένιωσε την κουβέρτα να σηκώνεται. Γύρισε και είδε τον μικρό. Τον πήρε στην αγκαλιά της και κοιμήθηκαν μαζί. Μέχρι που χτύπησε το κινητό της και ένα περίεργο νούμερο εμφανίστηκε στην οθόνη του κινητού.
Πάμε και για το δεύτερο φινάλε. Τελικά η ζωή μας προφυλάσσει πολλά πράγματα. Είτε αρνητικά είτε θετικά. Μα δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε απλά επιλέγουμε πως θα τα ζήσουμε.
