Memory in the Street (Paraiso Series #3)

Kabanata 13

Kabanata 13

Weekend passed by like blur. Hindi ko na nga namalayang Miyerkules na pala ngayon dahil sa dami ng ginagawa ko. From tidying up Zhigor’s house to attending him, there were times that I almost forgot to eat.

Though Sybil might not have gone to several meetings but I was always with Zhigor wherever he goes. And when I say wherever he goes, ibig sabihin, wala siya lagi sa opisina niya. He was doing a lot of inspections not just in his cruise ships but also to the company’s ships docked at the port.

At araw-araw kaming pumupunta sa port mag mula noong Lunes hanggang ngayon dahil sa dami ng barkong iniispeksiyon ni Zhigor. Nagtatagal pa naman kami ng ilang oras sa isang barko dahil metikuluso si Zhigor, hindi niya pinapalampas kahit maliit na bagay na nakikita niyang mali o madumi.

“Bakit makalat ang parteng ito?!” sigaw ni Zhigor sa mga taong na-assign dito.

Nakita kong nagmamadaling puntahan ng mga empleyado ang parte ng barko na itinuro ni Zhigor.

May kasama kaming mga bodyguards at dalawang department heads ng kompanya. I also jotted down Zhigor’s plans for the ships he inspected as well as the situation of the company’s ships.

“Why are there garbages here?! Mga bobo ba kayo?! Bakit hindi ito nilalagay sa tamang basurahan?!”

Simula noong Lunes, mainit ang ulo ni Zhigor. From Monday, he fired twenty employees already. Hindi ko alam kung bakit pero pagkabalik ko galing sa day off ay bugnutin na siya.

Umuwi kasi ako sa apartment upang magpahinga at siyempre mag luto ng cakes para maiwan ko sa karenderya ni Aling Jenda. Every week na kasi ang kasundoan namin dahil sa trabaho ko.

Pero nang makabalik ako sa bahay ni Zhigor nang mag gabi, naging bugnotin siya at laging naiirita. Actually pagkatapos nung sinabi niyang mag simula raw kaming ulit, hindi na niya ako pinapansin.

“Let’s start over again, Karita.”

Naalala ko pang sambit niya apat na araw na ang nakaraan. Natigilan ako nun sa sinabi niya pero nagawa ko pa ring pumihit paharap kay Zhigor.

“Anong sabi mo?” Hindi ko makapaniwalang tanong sa kanya.

“Sabi ko, let’s start over again…”

Napakurap-kurap ako sa harapan ni Zhigor nang ulitin niya iyon. Hindi ko maintindihan ang pagkarambola ng tiyan ko at ang pagsikdo ng puso ko. Para akong natatae na ewan. Buti na lang at natatakpan ang nararamdaman ko sa blankong ekspresyon ng mukha ko.

“Karita…” he moved closer to my direction pero umatras ako.

I saw how his eyes glistened an emotion I did not supposed.

“T-teka lang…” I suspended my hands on the air before my chest to stop him from heading towards my position.

Tumigil naman si Zhigor at nakapamulsa lang siyang tumitig sa akin. Bakas ang emosyong iyon sa magkaparehong mga mata niya habang mapupungay ang mga ito.

“Anong start over again?” tanong ko.

“Us… let’s start over again like… like we never separated for a long time… as good friends…” it was almost a whisper to the wind but I clearly heard what he said.