Home |YM| ᴼⁿᵉ ˢʰᵒᵗ

♡HOME♡

මුළු ගෙදරම තිබුනෙ මද අඳුරක..

තිර රෙදි මෑත් කරලා තිබුන ජනේලෙන් පායලා තිබ්බ හඳේ එලිය සාලේට හෙමින් කාන්දු වුනා.

ඒ නිසාම ගෙදර පුරා පැතිරිලා තිබුන ඝන අඳුර ,මද අඳුරකට පෙරලුනා...

ඒ වෙලාවෙ සාලේ කෙලවරක තිබුන සෝෆා එකේ කොනක ගුලිවෙලා හිටපු ඒ කෙනා හිටියෙ මතක ආවර්ජනේක..

එයාගෙ වැඩිපුරත් වැවිලා තිබුන අකීකරු කලු කොන්ඩේ හැමතැනම විසිරිලා තිබුනෙ ඇස් දෙකත් වහගෙනයි..

ගේ පුරාම පැතිරුන කලුවරටවත් ඒ පෝසිලින් වගේ සුදු හම හන්ගන්න බැරි වුනා..

හීනි ඇස් තදින් පියවිලා තිබුනත් නින්ද කියන දේ අහලකවත් රැඳුනෙ නැත්තෙ වෙනද වගේ අද රෑටත් ඒක උරුම නෑ කියන්න වගේ..

මේ අවුරුදු තුන පුරාම හැම රෑකම වගේ ඇස්වල රැඳුනු කදුළු බින්දු , අදත් අමතක නොකරම එයාගේ තනියට ඇස් අග රැදිලා තිබුනා...

හෙමීට ඇරුනු ඒ ඇස් , අඳුරට හුරු වෙන්න ටිකක් වෙලා ගියා..

වීදුරු කැබිනට් එකේ කෙලවරක තියලා තිබුන රාමු කරලා තිබුන මතක සටහනේ නතර වුන ඒ ඇස් වලට, හිත එපා කියලා බල කරද්දිත් දිගටම එතනම රැඳිලා ඉන්න ඕනෙවුනා..

ඒ ෆොටෝ එකේ කෙනෙක්ගෙ එහා පැත්තට වෙලා ඉන්න තමන්ගෙ හිනාව එයාට තාමත් හොයාගන්න බැරි වුනා..

කොහොමද එයා ඒ හිනාව හොයාගන්නෙ..

එයාගෙ හැම හිනාවකටම හේතුව එයාගෙ එහා පැත්තෙ හිටපු ඒ මනුස්සයා වෙද්දි එයා කොහොමද තනියම එයාගෙ හිනාව හොයාගන්නෙ..

වෙනදා වගේම අදත්, අවුරුදු තුනකට කලින් තිබුන ඒ උනුහුම පිරුනු කාල එයාගේ මතකෙට හෙමීට පිරෙන්න ගත්තා..

එයාගෙ උනුහුම වුනේ ඒ කෙනයි..

ඔව්.. ඒ එයාගෙ උනුහුම..

හිනාවෙන ඇස්..
පිරුනු තොල්..
හිත නිවන කටහඬ..
ඒ හැමදේම යුන්ගිගෙ කටුක සීත කාලෙකින් වැහිලා තිබුන හදවතට උනුහුම ගෙනාවා..

ඒත් ඒ උනුහුම නැතිවුන දවසෙ ඉඳන් සුපුරුදු සීතල එයාව තුරුල් කරගත්තේ ආයේ කවදාක්වත් උනුහුමක් ලැබෙන්නෑ කියන්න වගෙයි..