Merhaba ben Efe.
Şu ana kadar hayat benden ne istiyor benim ne yapmam lazım ve duygular neden var beni hep üzen bu duygular niçin? Sorularını merak etmediğim an yok.
3 yaşımdayken mutsuzluğum başlamıştı nedeni ise aileme yeni bir kisi katılmıştı kız kardeşim Ela çok tatlıydı ama ailem onla daha çok zaman geçiriyor ve benle ilgilenmiyordu. Tek istediğim babamın kucağına atlayıp oyun oynamak, saklambaç oynayıp pasta yemek gibi özlemiştim o günleri hele hele annemin elinden tutup markete, parka gitmek gibisi yoktu. Pazar günü ailece kahvaltımız ve sonrasında göl kenarında ata binmeyi, yemek yemeyi, martılara simit atmaya bayılırdım. Her Pazar Gününün Boyle geçeceğini sanardım. Son zamanlarda çok gidemedik annem hamileydi evde güzel zaman geçirdik o yaz gününde balkondaki şişme havuzumda oynardım babam da eğlendirirdi beni annem de gelirdi ve aylar sonra o küçük cadı hayatıma girdi onu seviyordum ama ailemle eskisi gibi zaman geçiremiyordum onu ne zaman yok etmeye kalkıssam düşünüyordum ki o benim kardeşim diyip onu öpüp sallardım salıncağında. Ela büyüyordu yavaş yavaş konusmaya başlamıştı anne ve baba demeden ilk kelimsei Abiş abii olmasıydı çok sevimliydi o yaratık. Yavaş yavaş yürüyordu da. Onla odamdaki küçük kaydırakta oynardık hep. Annemde bizi izlerdi artık üzülmeyeceğim derdim içimden ama bu duygu fazla sürmedi her şey Ela'nın küçük bebek beyniydi. Aşağıya demir bi saat atmıştı ve komşunun çocuğunun kafasına gelmişti o zaman 5 yaşındaydım hemen anneme haber vermiştim, o aşağıya inip kafasına demir gelen çocuğa bakmıştı her yeri kandi ve nefes almıyordu. Annem donup kalmıştı. Sonra çocuğun ailesi geldi evladını kanlar içinde gorünce kendinden geçti ve bayıldı babasi ise göz yaşlarına boğulmuştu.
