Homeless Boy

16 - Heat

'Nee nee, dat is te veel korting,' mompel ik in mijzelf terwijl ik met de teken tool op de tablet aan tik om een aantekening in het contract te maken. Even kijk ik naar links op mijn wekkerradio, half twaalf. De vermoeidheid slaat al een klein beetje toe.

Toch probeer ik mijn aandacht weer te richten op het contract dat ik op mijn tablet aan het lezen ben voor mijn werk. Even denk ik na. Te veel korting in deze samenwerking is voor ons niet goed. Ik maak de notitie dat ik nog na moet denken over een lagere korting. Een flinke gaap verlaat mijn mond. Kom op Xavier nog even door, je bent er bijna doorheen spreken mijn gedachtes mij toe.

Dan wordt er geklopt op de glazen deur van de slaapkamer. 'Ja?' vraag ik terwijl ik mijn tablet laat zakken. Ik kijk richting de deur die langzaam open gaat. Julian steekt zijn hoofd om de hoek, zijn haren nog nat van de douche. 'Xavier, ben je druk?' vraagt hij. 'Valt mee,' zeg ik terwijl ik de tablet op het bed leg.

'Kunnen we misschien even praten?' vraagt hij zacht. 'Kom maar,' zeg ik. De deur gaat verder open en ik zie hem mijn slaapkamer binnen komen. Ik neem even een momentje om de jongen in mij op te nemen. Zijn bovenlichaam is gewikkeld in een van mijn zwarte, zachte badhanddoeken. Om zijn onderlichaam prijkt de joggingsbroek die hij een paar weken geleden van mij gejat heeft en nog steeds bij zich houdt.

Hij loopt richting het bed en neemt plaats op het onbezette deel van het bed. Hij gaat in kleermakerszit zitten, terwijl de handdoek om zijn lichaam steeds lastiger op zijn plek blijft zitten. 'Wat was je aan het doen?' vraagt hij nieuwsgierig. 'Als je het echt wilt weten? Ik was bezig met het doorlezen van een contract voor een bespreking op werk overmorgen,' zeg ik. 'Je neemt je werk mee naar huis?' vraagt hij verbaasd.

'Ja zo hoop ik mijn vader te kunnen overtuigen dat ik mij buiten kantoortijden ook voor het werk in wil zetten,' zucht ik. 'Je hebt nog niet eens met je vader gepraat,' zegt Julian vragend. 'Klopt, maar ik heb overmorgen een gesprek met een belangrijke collega.' 'Over?' Ik laat een zucht.

'Ik kan je niet alles vertellen, maar het hoofd van Marketing heeft een contract opgesteld voor een samenwerkingsdeal met een bedrijf dat helmen en motorpakken maakt. We willen kijken of het lukt meer motoren te verkopen als mensen korting krijgen bij een pak van hun merk, en natuurlijk andersom,' zeg ik. Ik zie Julian aandachtig luisteren.

'Ik had het gesprek eigenlijk gisteren maar omdat ik er niet was heeft Suzanne het naar overmorgen verplaatst en heeft die collega, Thomas, het contract doorgemaild. Ik hoop dat als ik mij nu voorbereid dat ik dat als voorbeeld kan geven aan mijn pa, dat ik nu meer buiten werktijd doe,' zucht ik.

'Maar sta je er zelf achter?' vraagt Julian zacht. 'Eerlijk? Nee,' mompel ik. 'Maar als ik mijn baan wil behouden moet ik een tandje bij zetten ben ik bang,' ga ik verder. 'Maar hee, nu even tijd voor jou,' zeg ik als ik de tablet vergrendel en op mijn nachtkastje leg. 'Je wilde praten?' vraag ik.

Ik kom iets omhoog en laat mijn handen op het dekbed rusten. 'J-Ja,' zegt Julian wat ongemakkelijk. Hij staart naar zijn, of mijn, joggingsbroek. Het blijft een tijdje stil. Ik wacht bewust tot Julian de eerste stap in dit gesprek neemt. Hij is al zo erg gegroeid, het zou mooi zijn als hij nu durft om de eerste stap te nemen.

Zijn blik gaat van zijn schoot naar mij. Hij staart mij aan met een hele onzekere blik. 'I-Ik w-weet niet z-zo goed w-wat ik moet z-zegg-ggen,' zegt hij zacht en stotterend. Hij speelt wat met zijn vingers op zijn schoot en wend zijn blik richting het zwarte dekbed. 'Ik merkte dat je tijdens het gamen ook geen aanstalten maakte om het gesprek te starten, maar ik vind het goed van je dat je nu toch naar mij toe komt,' zeg ik, in de hoop hem een beetje te kunnen overtuigen.

Hij blijft weer stil. Zijn blik gaat weer omhoog en vind mijn ogen weer. Ik zucht hard en houdt zichzelf nog even stil. 'Um,' mompelt hij. 'V-voelde jij o-ook w-wat?' vraagt hij zacht, terwijl zijn ogen nog altijd onzekerheid uitstralen. 'Jij dus wel,' zeg ik met een hele voorzichtige glimlach. Zijn ogen schieten in paniek modus. 'Jij d-dus n-n-niet?' vraagt hij verbaasd.