Karanlıkta Açan Papatya

23.Bölüm Elveda Sevgilim

...Hem gitmek istediğim hemde gitmeye korktuğum bir yeri anımsatıyordu gözleri bana...

RÜYA'DAN

Mertin yanımdan kalkmasıyla gözlerimden bir yaş firar etti. Uyuduğumu sansa da uyumuyordum.

O benim kokumu içine çekmişti onun kokusu burnuma dolmuştu ama uyumadığımı anlamasın diye içime çekememiştim.

Doğrulamaya çalıştım kendi çabalarımla odada kimse yoktu. Başta Mert olmak üzere herkes nereye gitmişti ki?

Babamda gelmemişti zaten beni burda da yanlız bırakıyordu değil mi?

Gene işleri mi vardı yoksa o kadının mı yanındaydı?
Benim annem beni bırakmıştı beni tercih etmemişti zaten ama babam da varla yok arasındaydı.

Baba sevgisi anne sevgisi ne demek bilmiyordum. İnsanlar belki de bu yüzden beni hor görüyordu. Bende isterdim mutlu bir ailemin olmasını her gece babam işten gelince koşup ona sarılmayı anneme sofrayı kurmasında yardım etmeyi.

Hayali bile çok güzeldi...

Yaram çok açıyordu ama ruhumun çığlıkları yanında bu bir hiçti.

Onlar için belki yaptığım delilik olabilirdi ama ilk defa doğru bir şey yapıp merte sarılmıştım. Bundan pişman değildim.

Ama bu aramıza mesafeler girmesine neden olmuştu maalesef ona bakmaya çekiniyordum o da aynı şekilde bana bakmaya çekiniyordu gözlerimiz birine kenetlenmemeliydi onun gözleri benim için yasak bir şehirden ibadetti.

Hem gitmek istediğim hemde gitmeye korktuğum bir yeri anımsatıyordu gözleri bana.

Neden tutulmuştum bu kadar ki?

Hep insanlara dokunmaya korkar bir kız olmuştum hep korkularımın esiriydim ben onlar beni bazen nefessiz bırakır olmuştu. Hep onların arkasına sığınmıştım.

İnsan bazen kendine bir şeyleri inandırmak ister onların arkasına sığınır çünkü başka sığınağı yoktur.

Benim bir sığınağım yok ve belki de olmayacak saçma sapan hayaller kurmuştum onlar bile yanlıştı...

Aylar önce  tumbler da okuduğum gibi Papatyalara söyleyin sevmek kavuşmaya yetmiyor demişti Karanlık adlı hesap...

Ben seviyor muydum peki o beni seviyor muydu?

Tek bildiğim olmazdı...

***
EMRE'DEN

Elifi bir gece eve bırakırken öğrenmiştim evini şimdi içimde kötü bir hisle evine doğru yürüyordum.

Telefonda duyduğum o sözler ne anlama geliyordu bilmiyorum.

Evet korkuyordum hemde çok fazla korkuyordum hayatından bir parçanı kaybedince başka bir parçanın kılına zarar gelmesini istemiyordun.

Evet doğru duydunuz Elif benim bir parçamdı artık.

En önemlisi ben kardeşimim mezarına gidemiyorken o gitmemi sağlamıştı arkasına sakladığım duvarlarımı yıkmıştı, çok şey borçluydum ben ona, yüzüme adeta bir soğuk su gibi çarpmıştı ve kendime gelmemi sağlamıştı.

Artık benim hayatımda Rüya, Mert, Elif ve gözü görmeyen bir annem vardı sadece... Babam ben 2 yaşındayken ölmüştü.

Bunlar için her şeyi yapardım ben kimse engel olmazdı onlar benim canımdı, canımın içiydi.

Elif kısa bir sürede bizden biri en içimizden biri olmayı başarmıştı.

İçimdeki korku git gide artıyordu ama bu başıma bir şey gelecek diye değildi onun başına bir şey geldi mi diyeydi.