Jk p.o.v.
කාලය වෙනද වගේම සාමාන්‍ය විදියට ගතවුනා. මාය් හියුනුය් සුපුරුදු විදියට ඔෆිස් එකේ අපේ වැඩ කරගෙන හිටියා. ඒ වගේමය් අපි දෙන්න හිටියේ වෙනද වගේම සතුටින්. ආදරෙන්. එකිනෙකාව තේරුම් ගනිමින්. හැමදේම විසඳන එක කාලයට භාර දීල අපි අපේ ජීවිතේ අපිට ඕනෙ විදියට වින්දා.
කිසිම දෙයක් ගැන ඕනවට වඩා ඔලුවට නොගෙන ඉන්න තමය් අපි දෙන්න හැම වෙලේම උත්සාහ කලේ. එතකොට අපිට ජීවිතේ විදින්න තියෙන අවස්ථා මගෑරෙනවා. එකිනෙකා එකිනෙකාව හොදට තේරුම් අරන් ඉන්න තරමට ප්‍රශ්න නැති ලස්සන ජීවිතයක් ගතකරන්න පුලුවන්.
අප්පාගෙ ප්‍රශ්නේ..... මගෙ හිතේ ප්‍රශ්නයක් තිබ්බ නම් ඒ මේ දේ ගැන විතරය්. මං හැමදාම ඔම්මට කෝල් කරකර ඇහුවේ අප්පගෙ හිත වෙනස් වුනාද කියලා. ඒත් හැමදාම ඔම්මට තිබ්බෙ එකම උත්තරයය්.
" මං අප්පාව කොහොම හරි කැමති කරගන්නම් කුකී පුතේ. ඔයා කලබල නොවී ටේ පුතා එක්ක සතුටින් ඉන්න...."
මං අහන හැම වෙලාවකම ඔම්ම දුන්නෙ ඔය උත්තරේ විතරය්. මොනම දේකටවත් අප්පගෙ තීරනේ වෙනස් කරන්න බැරි වුනා. අප්පට මං ගැන තිබ්බෙ කලකිරීමක්. අප්පට වැරැද්දක් කියන්නත් බෑ. යාලුවෙක් විදියට ගෙදරට ගෙන්න ගත්තු කෙනෙක්ව ඊලග පාර බෝය්ෆ්‍රෙන්ඩ් විදියට අදුන්වලා දෙද්දී ඕනෙම අප්පා කෙනෙක් මේ විදියට හිතනවා.
මගේ ඔම්මය් හියුන්ගෙ ඔම්මය් නිතරම කිව්වෙ අප්පා කොහොමත් කැමති කරගත්තැහැකි අපි දෙන්නට අපි දෙන්න ගැන හිතන්න කියලා. ඔම්මල අපි ගැන විශ්වාස කරපු එක තමය් අපිට තිබ්බ එකම සැනසීම. එයාලගෙ වචන නිසා අප්පාගෙ අකමැත්ත නැති වෙය් කියන විශ්වාසෙ අපි දෙන්න තුලම ඇති වුනා.
හියුන් හැමවෙලේම උත්සාහා කලේ මාව සතුටින් තියන්න. අප්පා නිසා මං ඉන්නෙ දුකෙන් කියලා එයා දන්නවා. ඒ නිසාම ඒ දේවල් අමතක කරන්න හියුන් හුගක් දේවල් කලා. ඔෆිස් එකේ වැඩ නිසා මට වෙන දෙයක් ගැන හිතන්න වෙලාවක් ඇත්තෙම නෑ. අපි ෆ්‍රී වෙලාවට මාය් හියුනුය් නිතරම ඇවිදින්න ගියා. තම තමන්ගෙ දේවල් එකිනෙකා අතර බෙදාගන්න ගත්තා. ප්‍රශ්න අමතක කරලා හිනාවෙලා ඉන්න එකය් අපේ එකම අරමුණ වුනේ.
