KÜL OLMUŞ KALPLER (Tamamlandı)

23.BÖLÜM

Multimedya: Eymen

Herkese merhabalar umarım bölümü beğenirsiniz iyi okumalar Selen'in en çılgın anlarından bir tanesini okuyacaksınız :D

Oy ve yorum yapmayı unutmayınız...

***

"İntikam hırsının tüm vücudumu ele geçirdiğini milim milim hissederken vicdanımın da köreldiğine şahit olmuştum. Adım adım bitirmişlerdi beni, adım adım susturmuşlardı içimdeki küçük kadının merhametini."

***

Kalbimi hissedemiyordum bedenim öylesine acıyla harmanlaşıp uyuşmuştu ki kalbimin atışlarını bile hissedemiyordum. Vicdanım körelmiş ve bir köşeye çekilip oturmuş meydanı bana bırakmıştı. İçimdeki küçük kadın sessizleştiğini oda bir köşeye çöküp küçülmüş ve mırıltı gibi gelen sesini tamamen kesmişti.

O susan küçük kadının suskunluğu öfkesiyle birleştiğinde her şeyi yıkıp geçecek kadar güçlü bir çığlık atmıştı. O kadın o acı çığlığın ortasında büyümüştü o büyüdükçe içindeki vicdanı da merhameti de erimiş içinde duyduğu tek duygu ise intikam olmuştu.

Bebeğim ölmüştü, belki de sevdiğim adam da ölmüştü. Onu bana öldürmüştü, sevdiğim adamı bana öldürtmüştü. Şimdi o silah benim kafama dayanmıştı, zar zor boğazıma oturan yumrudan kurtulup yutkundum.

"Son sözlerin ne olacak tatlım?"avucumun içinde sıktığım toprakla ağır ağır ona döndüğümde gülmeye başladım. Delirmişçesine kahkaha atarak güldüğümde bana ürkekçe bakmıştı, ben kahkaha atmaya devam ederken avucumun içindeki bütün toprağı onun suratına fırlatmıştım.

Toprak açıkgözlerine kaçtığına çığlık atarak geriye adım atmıştım. Hızlı bir hareketle elindeki silahı kaptığımda gibi ona çevirmiştim, o ise gözlerini temizlemeye uğraşıyordu. Gözlerini temizleyip bana döndüğünde içimin derinliklerinde ufakta olsa bir merhamet aradım ama zerresi bile kalmamıştı.

"Sakın bir aptallık yapma."benden korkuyordu çünkü her şeyimi kaybettiğimin oda farkındaydı. Bu dünyada ki en tehlikeli insanlar her şeyini kaybetmiş insanlardır. "Sakın bak lütfen."

"Bende sana lütfen demiştim. Hatta yalvarmaya çalıştım ama kusura bakma bu saatten sonra kimse eski Seleni beklemesin bu saatten sonra o Selen de herkesle birlikte öldü. DUYDUN MU BENİ!"korkuyla yerinde irkildiğinde ağzını bile açmasına izin vermeden göğsüne üç kurşun sıkmıştım.

O öylece kanlar içinde yere yığıldığında acıyla kıvranırken ben içimde yine bir pişmanlık aradım. Yoktu zerre pişmanlık yoktu korku da yoktu tereddüt bile etmemiştim, eski Selen olsaydı yapamazdı ama bana sevdiğim adamı vurduran hayata artık acımaya da niyetim yoktu.

Yanına gelip dizlerimin üzerine çöktüğümde kafayı yemişçesine güldüm tekrar o zar zor nefes alırken onun kulağının dibine yanaştığımda fısıldadım. "Gebermene bak anneciğim. Ölüm günün şimdiden kutlu olsun."yanından kalkıp bindiğim arabaya yürürken elimdeki silahı bırakmıyordum. Hızlıca arabaya bindiğimde silahı yan tarafa attım ve arabayı çalıştırdım, Eymen'i vurduğum depoya doğru sürmeye başladım.

Hızımı arttırmaya devam ederken arkamdaki çalan kornaları umursamadım tek umursadığım oydu. Lütfen ölmemiş olsun, lütfen. Yoldan gelen geçen hiçbir arabayı umursamamıştım, kendi canımı da umursamıyordum o öldüyse ben zaten bitmişim demekti.

Demek ki hissizleşmek böyle bir şeydi. Eymen sürekli böylesine sakin görünüyordu aslında bu kadar sakin değildi oda sevdiklerini kaybetmişti oda birilerini gözünü kırpmadan öldürebiliyordu oda hissizleşmişti aynı benim gibi.