"တင္းေတာင္..တင္းေတာင္"
"......"
"တင္းေတာင္"
ေ႐ွာင္းက်န္႔ဒီတိုက္ခန္းေ႐ွ႕မွာရပ္ေနရတာ
၁၅မိနစ္ေလာက္႐ွိၿပီ။
လက္ထဲကအထုတ္ကမေလးေပမဲ့
လမ္းေလ်ွာက္လာရတာေၾကာင့္
ေျခေထာက္ေတြေညာင္းေနတာမို႔
နည္းနည္းေတာ့ေဒါသထြက္ေနတယ္။
နဂိုကသိပ္ၿပီးစိတ္မ႐ွည္တတ္တဲ့သူမ်ိဳး။
Customerမို႔လို႔သာအေတာ္ေလး
စိတ္ေလ်ွာ့ကာသည္းခံေနရတာ။
မဟုတ္ရင္သူလွည့္ျပန္တာၾကာေရာေပါ့။
လိပ္စာကိုလဲမွန္မမွန္အခါခါျပန္စစ္ၿပီးေပမဲ့
အခုထိဘာအရိပ္အေယာင္မွေပၚမလာေသး။
"ငါလာမွဒါမ်ိဳးၾကံဳရတယ္လို႔"
ဘဲလ္ကိုအဆက္မျပတ္နွိပ္ရင္း
ဆိုင္ကႏွစ္ေယာက္ကိုေဒါသပံုခ်မိျပန္တယ္။
ခါတိုင္း သူတို႔ပဲပို႔ေနက်ကိုဒီေန႔မွ
တစ္ေယာက္က႐ုတ္တရက္ႀကီးဗိုက္ေအာင့္
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေျခေထာက္နာလို႔တဲ့ေလ။
ဘယ္လိုပဲစဥ္းစားစဥ္းစား အဲႏွစ္ေယာက္ပံုစံက
မူမမွန္တာအသိသာႀကီး။
ဒါေပမဲ့လဲမတတ္ႏိုင္ပါ..မွာသူ႐ွိေတာ့လဲ
အလုပ္သမားေတြကိုယ္စား
ဆိုင္႐ွင္ျဖစ္တဲ့သူကိုယ္တိုင္ကပဲ
လာပို႔ရေတာ့တာေပါ့။
ကားနဲ႔သြားရတဲ့အထိမေဝးသလို
ခနေလးလမ္းေလ်ွာက္ရံုနဲ႔လဲမေရာက္နိုင္တဲ့
အကြာအေဝး။
ေနသိပ္မပူလို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့။
မဟုတ္ရင္သူေလ်ွာက္လာႏိုင္မွာမဟုတ္။
၁၀မိနစ္ေလာက္ေအးေအးေဆးေဆး
လမ္းေလ်ွာက္လာခဲ့ၿပီး
ကြန္ဒိုအထပ္၂၀ရဲ႕အခန္းတစ္ခန္းေ႐ွ႕မွာ
အခုလိုလာရပ္ေနရျခင္းပါပဲ။
"တင္းေတာင္..တင္း."
"မာမား.."
လက္ညႇိဳးပင္ေကြးေအာင္ဆက္မျပတ္ႏွိပ္ေနတုန္း
တံခါးခ်ပ္ကဝုန္းဆိုပြင့္ထြက္သြားေတာ့တယ္။
လာဖြင့္ေတာ့လဲျဗဳန္းစားႀကီး..ခ်ီးဟ။
လန္႔လိုက္တာ။
ရင္ဘတ္ကိုအသာဖိၿပီးပါးစပ္က
ေလျပင္းအ႐ွည္ႀကီးမႈတ္ထုတ္ရတယ္။
ခနေလာက္အလန္႔ေျဖၿပီးလို႔မ်က္စိကို
အေ႐ွ႕ပို႔လိုက္ေတာ့..six..Six packႀကီး။
ဝါး..မိုက္လိုက္တာ။
