Karanlığın Aç Çocukları Serisi, Akılbaz (1.kitap) ve Canbaz (2.kitap) olmak üzere burada yayımlanmaktadır.
____
Parmak uçlarım geniş omuzlarına dokunduğunda aniden gözlerime baktı.
"Artık ben senin kadar kötüyüm, sende benim kadar kötü. Başımı yas...
Gözlerime bakamayacak kadar benden korkacağın zamandan geliyorum. Kaçma, kaçmanı istemiyorum. Kaçman için sana tanınan zamanı çoktan kaçırdın, sen karanlık tarafı seçtin. Cesetlerine bak, hepsi senin olabilir. Sevaplarının yeri bir daha sorma, onları günahlarınla öldürdün.
Gözlerimi bir anda açtığımda nefes nefese kalmış haldeydim. Işıklar sönüktü, her şey olması gerektiği gibiydi. Yanımda kimse yoktu, yalnızdım. Ama yatmadan önce kilitlediğim kapı şu anda sonuna kadar aralıktı.
Hızla doğrularak yataktan kalktım, koskocaman evde çıt çıkmıyordu. Etraf karanlık, kapım sonuna kadar aralıktı. Ellerim titriyor, kalbim uzun zaman sonra ilk kez böylesine hızlı atıyordu.
Burada yaşamaya başladığım günden beri kapımı kilitleyerek uyurdum ben, meğer ne boş bir önlemmiş. Şimdi kendime güvence olarak gördüğüm kapı sonuna kadar aralıktı.
Onun burada olduğuna yemin edebilirdim. Vakit kaybetmeden odamdan çıkıp koridorda yürümeye başladım. Sabahın ilk saatleri olduğundan güneşin hafif aydınlığı vardı sadece. Başım uykusuzluktan ağrıyor, son zamanlarda olanlara ben bile yetişemiyordum.
Koridordun sonunda önceleri kilitli olduğu için hiç içerisine giremediğim bir kapı, sonuna kadar açıktı ve ışığı yanıyordu.
Reha... Anılarınla nefes alıyorum.
Kalp atışlarım kulaklarımda yankılanacak kadar gürültülü bir hal aldı. Adımlarım zorla ilerlerken omuzlarım ürperdi. Mermer zemine basan ayaklarımın çıkardığı kısık ses bile büyüdü gözümde. Duyularıma o kadar çok odaklandım ki yerde gezecek karıncanın ayak sesini bile duyabilirdim. Ama onun sesini tekrar duyamadım.
Şimdi ne değişmişti de bu kapı sonuna kadar aralıktı?
Odadan içeri girdiğim anda açık olan camdan uçuşan perdeyi gördüm önce. Dışarıda yağmurlu bir hava olduğundan rüzgâr hakimdi. Duvarları gri tonlarında olan, son derece koyu dizayn edilmiş bir odadaydım. İçerideki yoğun olmayan Reha'ya özgü koku, camın açık oluşuyla dağılmıştı. Odaya girdiğim anda düşündüğüm şey bu odanın Reha'nın odası olduğuydu.
Yatağın üzerindeki notu fark ettiğimde gözlerim irileşti.
Bu yanına ilk kez gelişim değildi ancak beni ilk kez fark edişindi.
Başımı kaldırıp gözlerimi kırpıştırarak kendime zaman verdim. Uyku sersemiydim ve olanları algılamakta güçlük çekiyordum. Açık camdan içeri giren rüzgâr üşümeme sebep olurken, odanın kapısı gıcırdadı. Cereyan yüzünden arkamdan gürültüyle kapandığında irkilerek yerimden zıpladım. Notu geri yatağın üzerine atarak camdan dışarı baktığımda yalının bahçesinde çalışır halde duran siyah spor arabayı fark etmiştim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
