Stel je voor, je word waker en je ligt in je bed, in je kamer.
Je staat op.
Je wast je, gaat naar beneden en ontbijt.
Maakt je klaar en vertrekt naar school.
Eenmaal op school aangekomen, strompel je naar je klas.
Je kletst wat met je vrienden en wacht tot de les begint.
De leerkracht loopt helemaal gedemotiveerd binnen, want het is maandag en er word weer tegen een nieuwe week aangekeken.
Dan begint de micro.
Je luistert naar de mededelingen: welke leerkrachten zijn er afwezig? Wat is er allemaal te doen op en rond school?
Het zelfde als altijd.
Tot je plots je naam afgeroepen hoort worden.
Je kijkt op en ziet dat alle ogen in de klas op jou gericht zijn.
De directeur verwacht je in zijn bureau.
De leerkracht wenkt dat je door mag gaan, en een beetje versuft en in de war sta je op.
Je staat voor het bureau en twijfelt of je wel naar binnen moet gaan.
Als je uiteindelijk toch de deur opendoet, staat daar binnen niet de directeur, maar een vrouw, die verassend veel lijkt op je moeder.
Dan begint het pas echt...
---------------------
Hoi allemaal!
Mijn naam is Cherry, ik ben 15 jaar, zit in mijn derde jaar aan de humaniora en volg economie-wiskunde.
En ik ben zojuist de enige opvolger geworden van een van de grootste en rijkste ondernemingen van de wereld
-----------------------
De vrouw in het bureau stelt zichzelf voor als Melanie Flanderfly, mijn tante.
Ze zegt dat ze de zus is van mijn moeder.
De iets oudere tweelingzus om precies te zijn.
Blijkbaar zijn zij en mijn moeder de dochters van de CEO van 'Ultrasoft'.
Het meest gebruikte softwareprogramma ter wereld.
En omdat Melanie geen kinderen kan krijgen, hebben ze besloten dat ik de nieuwe opvolger word.
Mijn leven staat nu officieel op stelten!
Ik wist niets van het feit dat mijn moeder een zus had, laatstaan een tweelingzus.
En al helemaal niet dat ze eigenlijk superrijk was.
We hadden het nu wel nooit echt krap bij kas gehad, maar ook wij moesten regelmatig bezuinigen.
Melanie vraagt me of ik mee wil naar haar huis, of naar het mijne, om wat over de shock heen te komen en te praten over mijn toekomst en dat soort dingen.
Normaal zou ik meteen instemmen met het idee dat ik nog meer les mag missen, maar nu had ik gewoon mijn vriendinnen nodig.
Geen tante die opeens opduikt en me het meest ongeloofbare verhaal ooit komt vertellen
Mijn beste vriendinnen: Axelle en Maren.
Ik ken ze al sinds de kleuterschool en we hebben altijd in dezelfde klas gezeten sindsdien.
Ik kan gewoon niet meer zonder ze.
ze zijn als mijn zusjes.
Maar als ze gaan vragen waarom ik hier moest komen....
Daarna vertrokken we samen naar haar 'huis'
-------------------
De volgende dag kwam ik naar school,... in een limousine.
Het maakte niet uit hoe vaak ik had gezegd dat ik perfect naar school kon fietsen, uiteindelijk werd ik toch gewoon in de limo geduwd.
Recht in de armen van..... 5 jongens!
Ik herhaal: 5 jongens!
Zo lag ik daar een tijdje, niet wetend wat ik moest zeggen.
"Wie zijn jullie eigenlijk, als ik vragen mag?"
"Wij zijn uw nieuwe bodyguards, mevrouw." Legde een blonde jongen uit.
Ik schatte hem even uit als mij.
De anderen ook eigenlijk.
"Ten eerste, wat is dat met die mevrouw? Mijn naam is Cherry.
En ten tweede, ik heb geen bodyguards nodig! En zeker geen 5!"
Net op dat moment stopte de limo voor de schoolpoort, en ik storm de limo uit, recht naar mijn klas.
Ik hoopte dat de jongens me niet konden volgen en dus ook mijn klaslokaal niet wisten zijn.
Zouden ze eigenlijk ook les moeten volgen?
Hopelijk niet in mijn klas....
---------------
(Point of view van de blonde jongen)
Ze rende de limo uit recht naar haar klas.
We zaten daar ongeveer een minuut in shock, niet goed wetend wat er zojuist gebeurd is.
Dan realiseerde we ons dat we haar kwijt waren en rende de hele school door, maar we vonden haar niet.
Kyoya, onze japanse intelectueel, merkte dan op dat we ons beter in zouden schrijven voor de klassen, en daar konden vragen in welke klas Cherry zat.
Zoals altijd, een geweldig idee.
Na wat rondvragen vonden we het bureau van de directeur.
We belden en hij liet ons binnen.
"Dag jongens, wat kan ik voor jullie doen?" Vroeg hij vanachter zijn bureau, vriendelijk lachend naar ons.
"Wij zouden ons willen inschrijven voor het derde jaar." Antwoorde ik.
"Zeer ongewoon om je nu nog in te schrijven, maar in jullie geval..." zei hij op een ietwat mysterieuze toon.
"Ik zie dat u weet van juffrouw Cherry en we zouden u dan ook willen vragen om ons bij haar in de klas te plaatsen."
Kyoya nam de leiding over.
"Oh wat een geweldig nieuws! Dat klasje bevat namelijk maar 2 leerlingen en met jullie worden dat er 7!"
"Mijn naam is Mauro,..." begon ik terug. " de zwartharige is Kyoya. De roodharige spiegelbeelden daar zijn Nico en Tibo. Als laatste is er nog Nick, met het bruine haar. We zijn allemaal geboren in het jaar 2000."
"Goed goed. Ik breng straks het papierwerk in orde, maar nu begeleid ik jullie eerst naar jullie klas."
We gingen een gang door en een trap op, dan nog een gang en we waren er.
Lokaal Kersenbloesem.
Toepasselijk.
Ik heb opgemerkt dat de lokalen hier geen nummers hebben, maar namen, en per gang een ander thema.
Dit is dus Bloemengang.
De directeur klopte op de deur en liep daarna naar binnen.
De kamer was Lichtroze.... de kleur van een kersenbloesem.
"Mevrouw, Ik heb een paar nieuwe leerlingen meegenomen. Zij zijn hier voor economie wiskunde."
We stapten de kamer binnen.
Mijn ogen gleden over de jongeren, en stopten bij een specifiek meisje met bruin sluik haar.
Cherry.
"Juffrouw Cherry! Daar bent u!" riepen Nico en Tibo in koor.
Ze verborg haar hoofd tussen haar armen en gleed onderuit in haar stoel.
Schaamte.
Dat was wel het laatste dat we onze juffrouw wilde bezorgen....
