Bnha X Reader

-3-

Naberrrsiniz sormadınız ama ben iyiyim hatta bomba gibiyim o yüzden yazmak istedim...

Medyayı izleyip coşun biraz KSKDKEYR

Neyse başlayalım
-
Telefonuma bakarken birkez daha ses duyuldu. Bu sefer bakmaya gidiyordum. Hiç ses çıkarmadan giderken birden zil çaldı...
-

Sesi abarttığımı düşündüm,ardından kapıya doğru yürümeye başladım.
Kapıyı açtığımda karşımda yine allmight'ı bekliyordum ama bu sefer o değildi.

Önümde duran kişiyi tanımıyordum çünkü hiç görmemiştim. Fakat bir yerden tanıdık geliyordu. Vücudu yanıklar ile doluydu ve yanıklarının bitimi zımbalanmış biriydi.

S.y: sen kimsin?

??: Ben Dabi,dedi

Fakat başka birşey söylemedi. Anlaşılan tekrar bir soru sormam gerek.

S.y: neden buraya geldin?

D(Dabi):...

Adı dışında birşey söylememişti. Ben anlamamış bir şekilde ona bakarken arkamda bir hareketlilik hissettim. Sarmaşıklarımı, kendimi korumak için arkamda birleştirip tuttum. İyi ki yapmışım çünkü sarmaşıklarıma bir bıçak saplandı ve ardında bilyeye dönüştü.

Onlar...sanırım villian...

Sonra bir portal açıldı ve portala girip gittiler.

Ne olduğunu hiç anlamadım. Şimdi bunlar neden geldi,neden gitti?

Bunları düşünürken Hera yanıma geldi. ( Hatırlamayanlar için kedimiz) onu kucağıma alıp sevmeye başladım.
Sonra bilgisayarımı alıp anime izlemeye başladım.(olayları umursama oranım) Ve saate baktığımda zamanın nasıl geçtiğini anlayamadığım bir 5 saat geçmiş. Ben zamanın nasıl bu kadar çabuk geçtiğini sorgularken bir anda o şey aklıma geldi...

O şeyin aklıma gelmesiyle korku,telaş,heyecan duygularını aynı anda yaşadım...

İşte o şey:
Aizawa sensei'in verdiği ödevleri yapmayı unuttum!!

VE SAAT 11

Ödevi hatırlamam ile birlikte allmight'a taş çıkaracak bir hızla odama koştum ve ödevimi yapmaya başladım.

Aizawa sensei'in sanki gavura sorarmış gibi sorduğu sorular ile bakışırken aklıma dahiyane bir fikir geldi. Tabiki de ödevi evde unutmak. Aşırı zekiyim ben ya.

Bu düşünce ile rahatlayıp dişimi fırçalamaya gittim. Fırçaladıktan sonra yatağa girdim fakat uyuyamadım.

Öylece tavanı izliyordum. Sonra gözlerim kapanmaya başladı ve yastığıma sarılıp uyudum.
_
_
_

Alarmın çalması ile zar zor yataktan kalkıp yüzümü yıkadım sonra kahvaltımı yaptım ve okula doğru yol aldım.

Hala yürüyordum. Ve bir anda aklıma anılarım geldi.

~flashback~

Durdum ve bir ağacın altında dinlenmeye başladım. Aralıksız 1 buçuk saattir koşuyordum. Gördüklerim bir an bile aklımdan gitmiyordu...

Göz yaşlarım kendiliğinden süzülüyordu ama ben sanki hiçbir şey olmamış gibi etrafa bakınıyordum.

Artık kimsem yoktu. Zaten hiçbir zaman olmadı veya ben öyle sanıyorum. Çünkü hiçbir şeyden haberim yoktu. Gizli koruyucumu bilmiyordum. Nankördüm. En kötü şeyleri kendimin yaşadığını sanıyordum,onun yaşadığı şeyler sanki birşey ifade etmiyormuş gibi davranıyordum.