"Cenneti bekleme, biz oradan kovulalı çok oldu." Parmağına bulaşan kanım ile kaşları çatılır iken huysuz bir sesle devam etti. "Cennetin kapısından utançla çevrilecek kadar günaha batmış bedenlerimiz, Cehennemi söndürecek kadar kana bulanmış parmak...
Hep birlikte büyüdük büyüdük ve 1 K olduk 🎉🎉 Bundan çok daha fazla büyüyeceğimize inanıyorum. Bugüne kadar yanımda olduğunuz ve desteklediğiniz için çok teşekkür ederim. Ve gerçek şu ki acı beni tetikliyor. Ne kadar mutsuzsam o kadar iyi ifade ediyorum kendimi. Ama siz bana mutluyken de başarılı olabileceğimi gösterdiniz. İyi ki varsınız ❤
Unutmadan şuralara yazayım instagram hesabı açtım kitap için. Profilimin açıklama kısmında linki var. Takip ederseniz beni çok mutlu edersiniz.
İyi okumalar canlarım. Umarım beğenirsiniz.
Oy verip yorum yapmayı unutmayın lütfen.
Ödevlerim yüzünden diğer bölüm geç gelecek. Duyuru attım ama takip etmeyenleriniz mutlaka vardır. İnstagram hesabımda alıntı paylaşırım büyük ihtimal.
İg: İlaykarsu
İsteklerimin giderek daha da azaldığını ve zayıfladığını, duygularıma bir tür donukluğun yerleştiğini görüyordum. Belki de en iyisi şöyle ifade edecek olursam, bir tür ruhsal iktidarsızlık ve yaşamda tutkuyla yer alabilme yetersizliği hissettiğimi söyleyebilirim.
~ Stefan Zweig, Olağanüstü bir gece
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tik tak.
Bir kız vardı. Zamanın başlangıcında. Benim zamanımın başlangıcında.
Gök gürültüsünden, karanlıkta beliren gölgelerden, yatağının altındaki canavarlardan korkan minik bir kız çocuğu. Sarımtırak saçları beline kadar uzanan, yeşillerini karşısındakinin gözlerine dikemeyecek kadar ürkek bir kız çocuğu.
Önce tırnaklarının arasına çamur bulaştı. Yere düştü, ağladı. Yere düştü, gözlerini sildi. Yere düştü, ellerinden güç aldı. Ve tekrardan yere düştü. Bu sefer ayağa kalktı.
Ağlıyordum. Tıpkı o kız çocuğu gibi. Ama dizlerim acımıyordu, avuç içlerim sızlamıyordu, gözlerim yanmıyordu.
Kalbim çarparken eskisi kadar acıyla sızlamıyordu. Tıpkı tenimde acıyı daha az hissettiğim gibi oda kayıtsızlaşmıştı. Hüzne, sevgiye, huzura.
Sanki iki tane önemli şey vardı.
Bir yarış pistinin ortasında mağlubiyet ve galibiyetin arasındaydım. Görebildiğim tek şey bitiş çizgisiydi ama ben koşmuyordum.
"Nasıl olabilir?" Zamanın işleyişine ayak uydururcasına yerinde duramadan büyük odada ayaklarını oradan oraya yönlendirip volta atan adam bir kez daha incelediğim halıda önümde durdu. "Kim benim olana zarar vermek gibi bir aptallık yapabilir?!"
