Perdenin hemen arkasında bizden önce çıkan grubu izliyorduk. Sırada biz vardık. Bu ortam hâlâ boğucuydu. Bulut çoktan elini elimden çekmişti. Yalnız hissediyordum. Çoğu zaman içine kapanık biri olmuşumdur. Bu benim için kötüydü. Ortamlardan çok kolay soyutlanırdım çünkü.
"İyi misin?"
Mert'in sesiyle başımı ona çevirdim. Ona hâlâ sinirliydim. Çünkü Yasemin'e karşı olan samimiliği kesinlikle arkadaşça değildi.
"Evet."
Soğuk cevabım onu kısa süreli bir şoka sokarken önüne dönmeyi tercih etmişti.
"Rahatla." dedi Uraz'ın sesi.
Aynen, şu an rahatladım güzel kardeşim!
Çok kolaymış gibi konuşuyorlardı.
Ya da sen abartıyorsundur. Gerçi bunlar senelerdir eğitim alıyor.
Benden iyi olduklarını biliyordum.
"Bak."
Bulut'un neşeli sesi düşüncelerimi bölerken söyledikleri şarkıya odaklanmamı istiyordu.
"Nerelilermiş?"
Bulut sırıttı.
"Diyarbakır."
Hafifçe kıkırdadım ve sahnedeki çocukların söylediği şarkıyla odaklandım.
"DİYARBAKIR YOLUNA LEY DİYARBAKIR YOLUNA."
Bulut'un ağzından çıkan kahkahayla bende gülmeye başladım.
"Şş çıkacağız susun."
Gülmeyi kesmeyi yavaş yavaş başardığımızda sahne heyecanı yine vücudumu sarmıştı.
***
İşte o an. Sıra bizdeydi. Biz çıkıyorduk.
Anladık canım.
Keşke çıkmadan Yasemin yanıma gelebilseydi. Garipti ama beni bir şekilde rahatlatmayı başarıyordu. Bulut beni arkamdan yavaşça ittirdiğinde çıkmam gerektiğini anlamıştım. Perdeyi aralayıp hızla sahneye geçtim. Çocuklar da yerini alıyorlardı. Uraz Bulut'un bateri çalacağı yerdeydi. Bulut ise hemen yanıbaşımda.
Kalabalığın içinde bana iyi gelecek bir şey arıyordum. Gözlerim Yasemin'le buluştuğunda nasıl gülümsediğini gördüm. Bu gülümseme çocuğuyla gurur duyan anne şefkati taşıyordu. Yasemin cidden farklıydı. Bambaşkaydı.
Kolum dürtüldüğünde sanırım bu başlamalıyız demekti. Ama bir sorun vardı.
Mikrofon çok uzun ayarlanmıştı..
"Bulut benim buna boyum yetmiyor."
Bulut'u gülümseten cümlem, kalabalıktan bir kıkırtı yükselmesine sebep olmuştu. Bulut yavaşça yaklaşıp mikrofonu şarkı söyleyebileceğim şekilde indirdi. Ardından tekrar yanıma geçti. Şarkıyı çalmaya başladıklarında tanıdık melodi beni başka bir dünyaya çekmeye çalışıyordu. Enerjik bir şarkı seçmiştik. Yani en azından okul öyle istemişti.
"Ayna, ayna hadi söyle, benden daha arsızı var mı?!"
Bulut'un çıkışıyla devam ettim.
"Dünyanın sonuna doğmuşum ya da ölmüşüm de haberim yok!"
Arkadaşlarımın gözünde gördüğüm duygular benim için yeterliydi. Yasemin yapabildiğimi gösterir gibi hareketler yaparken Bulut yine devam etti.
